Π

 

​

Dit verhaal is geschreven in het kader van een schrijfwedstrijd met als thema "waanzin". De exacte dag- en tijdsaanduiding heeft alles te maken met de titel. Het getal PI begint namelijk zo: 3,141592653. De dag waarop ik dit schreef was namelijk PI-dag (volgens de Engelse datumaanduiding, die met de maand begint). De film PI van Christopher Nolan bezorgde me de associatie met het thema.  Π2 is in het oorspronkelijke verhaal geïntegreerd.

 

 

​

Op de ochtend van 14 maart ’15 word ik wakker wanneer een kraai langs mijn slaapkamerraam vliegt en één enkele keer krast. Ik kijk op de wekker. De rode digitale cijfers geven 9:26:53 aan. Ik draai me op mijn rug en staar naar het plafond. Ik weet het. Nu. Een overweldigende en eindeloze stroom aan gedachtes, die sinds het moment dat ik me als kind juist voordat ik in slaap viel probeerde voor te stellen hoe het einde van het heelal eruitzag en me afvroeg of er misschien als afscheiding een oneindig hoge bakstenen muur omheen stond, onafgebroken in me was blijven opborrelen, komt samengebald in dit ene moment tot stilstand. Alles is volstrekt helder. Alles is transparant. Ik heb de diepste beweegreden van het universum doorgrond. Ik sta voor het Aangezicht van God. Me realiserend dat ik deze epifanie wellicht niet zal kunnen vasthouden pak ik de pen en het vel papier die binnen handbereik op het nachtkastje liggen en schrijf op waar het vanaf de oerknal om heeft gedraaid, nee: het alomvattende dat aan de oerknal voorafgaat en deze veroorzaakt heeft:

“Geesten wapperen als dansende sprinkhanen om de vrouw in de boom voor het dichtgemetselde paleis.

Een gast in november met een afro mwiza had na een korte ontmoeting de smaak van het bloed van het meisje met de champagnekleurige ogen te pakken en danste kwaadschiks op de schuilplaats een afscheidswals met een trein.

Dayton heeft een wrat die zich roert en vlucht uit de politiecel nadat hij samen met Françoise Hardy in de Johan Kosterstraat een huilende krab heeft gezien. “Is dat een oxymoron?” vraagt Marayika wanneer de wrat verschijnt op de iconen die van Benno Ohnesorg zijn gemaakt bij de fotograaf. Na het brugtunnelincident is aan het doopvont de dans van de sprinkhanen voor all the young dudes die bij de fotograaf vragen stellen over het stelen van lijken waarschijnlijk de missing link met de shoppende vriendinnen die eerder hun kloten naar de klote schopten op de kermis.

Het lijk in het bad is voor de vrouw in de boom een vroege verkenning van de zwarte poel, hoewel de meeuwen-zenmeditatie in de oude buurt niet het juiste moment voor gedoe blijkt voor het katje in de hondenkennel die met rode cowboylaarzen aan terugkeert naar het appartement, oftewel: gedoe voor de galante jongeman die “Ik ben niet dood” schreeuwt bij het krabben van elkaars rug na de reis in de kofferbak welke eindigt met het lijk op de afrit en de er op volgende uitroep “Ik ben wel dood” terwijl het knak zegt op de rand van de zwarte poel. Geen idylle in Afrika waar geen bittere koffie vijfentwintig jaar te laat komt maar voor een gouden randje zorgt bij dezelfde galante jongeman die het Dolhuys heeft verlaten voor een nuru-massage. Na het vergeten jaar waarin een onthulling in het bos zorgt voor de eenzaamheid van de dood bij de jonge raddraaiers ooit, zorgt een ontdekking in het bos na de tennisles voor de oerknal. Geen bittere thee wanneer de vrouw zich losmaakt van de boom is de laatste gedachte, de coda van moeder en vader.

Doch de man die droomde dat hij dood was weet hoe het Pocahontas in Engeland verging met Johan en de gemiste kansen omdat hij zijn lichaamsopeningen gebruikte om een sonate in D Groot te spelen. Het gevolg is honderd meter eenzaamheid waartoe het juiste gebruik van de sleutel gaat leiden wanneer Henkie een gang bang verprutst met roze poeder, in de veronderstelling dat je om je onschuld te verliezen een lam moet slachten. Bijen van Uranus verschijnen in Holcomb, Kansas terwijl de hotellobby vol komt te hangen met mijn vakantiefoto’s van de tennisster die bij haar service de ballen via de netrand insloeg. De eenvoudige kunst van het kijken maakte van haar mijn legendarische vriendin.

Een complot van niks doet me denken dat het weer licht wordt.

De vuilniszakken in de kofferbak geven niets prijs over namen en hun relatie tot de werkelijkheid, maar als een vrouw wordt vermist voldoet een glazen sleutel niet om het begin van de wereld in verband te brengen met kleverig zoet sap waarmee ze aan het voorportaal van de hel spelen met vuur. Daarentegen vertegenwoordigt de inhoud van de vuilniszakken de soft weed factor die naast het bedevaartsoord leidt naar een kwaadaardig bos waar een bloedvlek op de hotelkamervloer een beeldloze droom veroorzaakt maar de sporen lopen dood, terwijl door de bloeddruppels op de keukenvloer Honeyboy ontmaskerd wordt en Cato gereconstrueerd, met als gevolg dat een tweede ontmoeting met de honkbalknuppel zorgt voor een bloedvlek op de slaapkamervloer. Het karnen van de melkzee zorgt voor de prijsuitreiking bij een mooi en hoopvol winterverhaal met sneeuw op de bevroren Maas, terwijl de zon schijnt, nee, de zon schijnt onder te gaan zonder zonnebloemen bij een populier in de zomer. Door het uitvretersbestaan kwam hij via Biota vs Parvati terecht bij zijn allereerste stakeout die meteen gevolgd werd door de tweede stakeout waarna hij als de laatste stuiptrekking van zijn uitvretersbestaan afrekende met de man met het balkje voor zijn ogen. Pi deed er niet toe want zij peep mij, de avondkluizenaar, alsof de achtervolger, de ex en ik cadeautjes gaven tijdens het parken van de auto met het meisje uit Kiel dat ondertussen De Ballade van Bloody & Noisy neuriede.”

Nu hoef ik alleen nog te gaan naar het feest waarvan ik nu de voortgang tot in de onbenulligste details kan voorspellen; daarna kan ik met geru

​