Tejo Merkus
NogMeerModderverhalen
​
Bij deze derde afdeling Modderverhalen “Nog Meer Modderverhalen” heb ik me tov Modderverhalen en Meer Modderverhalen iets meer vrijheden veroorloofd. Zo heb ik de eis van volledigheid losgelaten en me soms moeten behelpen met samenvattingen van de tekst, omdat ik de teksten niet kan vinden of bv geen Eton of Bambara of Arabisch kan lezen. Het toevalsprocédé is echter in essentie gehandhaafd.
​
Beluister de remixen van mijn voordrachten HIER
​
​
De Matriarchale Sally Nyolo
De Strijdbare Rokia Traoré
De Engelachtige Sandy Denny
De Universele Natacha Atlas
De Bitterspeelse Camille
De Revolutionaire Dagmar Krause
De Stemacrobatische Zap Mama
​
​
De Matriarchale
Sally Nyolo
​
Jullie de stam, jullie mijn broeders en zusters. Cecilia zong toen ze een kind baarde.
Zij besluiten om de keten te breken en om samen liefde en vrijheid te zoeken. Toen haar vrienden haar kwamen halen om naar het feest te gaan dachten ze dat je in de vergetelheid leefde. Je was de levende herinnering van elk moment om hem aan te moedigen in de strijd om te blijven leven.
Waar is het begin? Als zij de hemel bereikt stelt een vrouw aan haar grootmoeder de vraag: Is Hij degene die alle onenigheden oplost? Een kuur voor keelontsteking? Een wiegeliedje?
Schrijf mijn naam, wetende dat je mij misschien nooit meer ziet. De beste universiteit is de straat. Heilige geest, kun je van mij houden, opgesloten in je huis? Overlevend in de jungle van de stad bouw je een nieuwe wereld met de woorden van alle talen.
De blinde man ziet me, een droom over Amerika. En ik kan niet langer dreigen terug te keren. Een wever van charme, kom naar de dans zodat ik kan beginnen. Het leven kan zijn als water wanneer het gedragen wordt. Gelukkig nieuwjaar. Moet ik hier stoppen?
In elkaar overgaand, gemaakt van vier kalebassen en tien snaren, bamboes, niets kan haar stoppen. Zij steekt de straat over zonder geroepen te worden. Ik droom dat op een dag de hele wereld hoort over mijn dochter. Ze gooide de deur dicht van haar mans huis en rende weg om zelfstandigheid te verkrijgen. Als je me zoekt, neem de weg en dan vind je me.
Kalebassen om voedsel en water en muziek te vervoeren in het midden van de nacht.
Om te ontsnappen komen we om je te eren, degenen met pretenties. Tsogo is haar fijne minnaar kwijt. De geest van de muziek vind je ook waar het leven die het meest nodig heeft. Ze weet hoe ze haar pijlen moet richten naar de gasten die arriveren voor de man die de liefde van haar leven was, het heden en de toekomst. Hij opende de deur voor de moeders die uit Afrika gekomen waren. Het plezier om elkaar te ontmoeten. Hij is de punt van de speer. Je zult haat en geweld achter je laten om vandaag van me weg te halen. Ik gaf er een aan elke zoon. Vrouwen hebben harde harten. Er wordt gezegd dat elk jaar ik blijf doorgaan met zoeken in de helse cadens.
Laat me jouw wonder zien. Ga van de ene bloem naar de andere en zing in de tussentijd. Waarom kwam jij alleen ter wereld? Als de kleur van de wind, de kleur van de tijd, wat je ook doet, je volgt het spoor en blijft er altijd voor zorgen want we leven op aarde maar we zijn in beweging.
06 05 2018
De Strijdbare Rokia Traoré
​
Ja, we leven in een wereld zonder compassie. Zeker, de zon schijnt voor jou, maar de ster van de dag is niet voor jou; hij gaat ook weg. Bij sommige gelegenheden moeten we ons wenden tot de wijsheid van de ouden, o ja, dat men me toestaat in het heden te leven. Wat te zeggen, sindsdien, wat te zeggen tegen onze moeders? Maar de Heer alleen beoefent zijn wilskracht elke dag.
Zij neemt de echtgenote mee, de echtgenoot zonder steun achterlatend: dat past niet bij vriendschap, dat past niet bij liefde. De vogel is nobel op zijn tak. Geef me goud noch geld, ik begeer de vrouwen van mijn rivalen niet. De handen van de anderen nemen ons op vanaf de geboorte, want, hebben ze me verteld: “Wat een kameleon,” zegt de oude Bamakees: “De dood is niet te voorkomen. Dit lied is aan u opgedragen.”
Het huwelijk is een gevangenis voor de vrouw, de geschiedenis heeft hen tegengehouden in hun moed. Deze droeve gedachtes heb ik ver achter me gelaten, of de regen nu wel of niet valt. Jonge mensen uit de stad, zij weten dingen die ik niet weet, hebben alle kansen; zoals omstandigheden veranderen, zo veranderen de banden die we smeden. Achter fundamentele waarden geef me een stukje van wat jij bent. Het menselijke dier is de egoïst bij uitstek. Jij hebt gebracht in deze moeilijke tijden wat morgen zal brengen. Ik houd niet van het schaduwrijke licht dat me alle dagen opvreet.
Men is, men bemint, maar leren te verkrijgen. Wanneer we niet meer vooruitgaan: oorlogen en slachtpartijen. De muziek van het leven is belangrijk voor me. Is zekerheid echt mogelijk op deze wereld? Spraak is als duizendblad, welke eer is er over voor de nobele? Bewijs op jouw beurt jouw genegenheid aan de moeder die ik ben. Melancholie in liefdes die hun betekenis verloren hebben. Het moment van geluk en plezier.
Bedoelingen van broedermoord in blauwe, rode, gele jurken. Je vliegt. Alles wat geliefd wordt is charmant. Er is bedoeling in alles en die bedoeling heeft een reden. Mij maakt het niet uit wat mijn vertrouwen in de mensheid herstelt. Waarom anderen aandoen wat jouzelf pijn zou doen? Eerstgeboren vrouw, dans deze woorden ter ere van jezelf. De dorpelingen en onze hele geschiedenis zijn nog aanwezig in het heden, zuidelijke bomen dragen vreemd fruit. Ik ga naar huis. Één wereld.
05/06 05 2018
De Engelachtige Sandy Denny
​
De droom die kwam terug, allemaal over de grote bruine mensen. Toen de jonge man opstond en zijn kleren bij elkaar raapte ik nam dus de wijk naar de wegen van de hemel. Oh mama, ga je nou niet je beste vriend missen voor de avond van zijn levensdag, en leef je nog steeds daar in Buffalo? Je zei: volgend jaar kom ik terug, ik zie je later. Je blijft het land ploegen. Je bent een gekke vrouw zou ik zeggen, da da da. Bedenk dat ik van je houd, schatje, en dat zal blijven doen tot de dag dat ik sterf.
Ik houd van jou, lieveling, maar jij houdt niet van mij. Ik neem de schuld op me voor waar ik ben geweest. En de verdrietige zeelieden, o mijn jonge man, hij is zo fijn. Waar beginnen ze allemaal als ik zijn hart zachtjes kon horen kloppen.
Het schuivende zand brengt de tijd in herinnering op de rotsen zo ruw en grijs. Als we omdraaien zal het lijken “Waar staan we?” Ik reis door het land wanneer het de verkeerde kant opgaat. Niets over, behalve om te herinneren. Oh, kun je de waarschuwende bries niet voelen. Ik lees in gisteren, ik zie morgen als naar de golven waarin ze gegooid werden. Hoe kon ik de eenvoudige melodie van verdriet niet zien?
Wanneer het maanlicht erop schijnt. En als dat geen liefde is, het moet genoeg zijn.
Ik was gewoon je stijl te waarderen.
Dus de zomer gaat voorbij, ik heb je zien opstaan. Vertel het niet aan de bries. Wel, ik wacht maar ik kan niet lang blijven. Ik ben nu aan het huilen omdat je zo ver weg bent. Had ik echt geen betekenis? Wel, ik had nooit gedacht die woorden van jou te horen. Je zult ze op het eind van de dag allemaal horen
En ze keken toe hoe hij zijn fonkelende oog zag van een ouderwetse wals. Ik zou je niet eens alle verschillen kunnen vertellen sinds de laatste keer dat je me zag wanneer ik geliefden hand in hand zie zuchten, verkocht op goudstof. En ze fluisterden in je brein: “Neem mijn hand, zorg dat ik me sterker voel.”
Geboorte is het begin van de zwanenzang. Ik kan me niet voorstellen hoe het is om jou te zijn, houdend wat we zouden winnen. Je kunt mijn liefde niet kopen met geld want ik was nooit van dat soort. En ik zal de stukken oprapen die het meisje compleet maakt. Met je leven dichtgenaaid terwijl ik op mezelf aangewezen ben. Raak niet verloren in de massa (ik denk dat je het zou kunnen).
Het is heerlijk deze tijd van het jaar zeggen ze. Helemaal niets doen; laat het moment dralen.
03/05 05 2018
De Universele Natacha Atlas
​
Ze zullen dansen in deze constellatie, de kenmerken van de tijd geschreven op elk gezicht waarvoor we zullen rouwen en verdriet hebben. De ritmes van het universum, de echo’s van de voorouders die deze grotten bevolkt hebben, denk aan de sterren die uit de hemel vielen: wat geschreven is zal zijn. Plezier bestaat niet. Het beschutting biedende uitspansel is afgekoeld als de sintels in de as, verloren instrumenten gehoord door vergeten muren. Kijk toe hoe het opkomend tij onze voetstappen wegwast. Ik sta met één voet in het graf, ik weet het al niet meer. Maar ik kwam erachter dat jij ver weg was gegaan en nog steeds heb ik je nodig. Ik keek naar mijn leven en omhelsde al zijn schoonheid, liefde is de zoete golf van de oceaan van leven.
Om ons ervan bewust te worden, Heer, help ons te verbinden. Heer van alle voorzienigheid, wat wil je van me, vertel me. Ik herinner me het verleden van mijn voorouders, houd je lippen gesloten, kaarsen in de tempel, spiegel in de kern van mijn ziel, ik lieg niet.
We moeten vergeten, zon van Egypte, zijn adem was als een kus. Een glimlach verbaast me, maakt me gek. Zelfs als zeeën, bergen of rivieren ons scheiden zal je me vinden. Waarom hebben we woorden nodig wanneer de sterren en de maan onze liefde kan beschrijven?
Zwart is de kleur van het haar van mijn ware liefde, het is niet mijn fout. Het leven waarover niet gesproken wordt: jij bent mijn leven en ik ben jouw leven als de vroege zonsondergang de schemerige palmbladeren kust. Zij snoefde toen hij verscheen. Hij aarzelde, deelde mijn dromen. Kom, laten we waarlijk ontwaken, herinner de gezegende tijden over de wijze waarop de rivier stroomde, de poorten van de geest open. Eeuwige vreugde. Dus het einde is het begin, de dag der dagen. Jij bent mijn geheime tuin.
22 05 2018
De bitterspeelse Camille
​
Er is een beetje teveel. Afgelopen het flaneren langs de grachten. Trek nu je schoenen uit en zeg me totaal opgewonden dat je op zijn minst niets te verliezen hebt. Jij hoort bij mij als tot aan het randje gevulde meisjestassen met tedere hoop en hun verleden. Ik ben niet jouw keuze, ik verwijder me van de stad. Dáár ben ik geboren. Hij leeft ver van alles, hij leeft te ver van mij. Ik ga de schakelaar saboteren, geluiden van vorken.
Waarom noem je me Don Juan terwijl ik maar een klein piemeltje heb? Alles is modder op de grond. De hand die me overbleef. Teveel liefhebben is niet normaal.
Waarom noem je me Karine met een C terwijl ik Carine met een K heet? Verbaasd over het aantal acrobatische omwentelingen breng hem niet terug naar het voornaamste opdat hij je bewerkt. Waarom noem je me een vergissing terwijl ik mens ben? Men is opgehouden je te verwachten, de straat loopt dood.
En terwijl ik liefheb heb ik alleen jou lief, je cola gaat koud worden. Terwijl de wildgroei van je angst voor en aanbidding van de natuur helpt in mijn huis, wachtend op de show zou jij ook ongerust zijn dat het volgend weekend weer regent.
Iedereen sta op nu. Kun je meer bladeren in onze lege handen sprenkelen? En jij bent geboren komend om hem een sterke hand te verlenen. Ik kan niet geloven wat ik gezaaid heb, er is iets heters, dat ben ik met je eens. De melkachtigste stem, de mooiste noot. Als het je niet gelukt is de trein te missen bij elke slag van de roeiriem, zwem langs de kust met de stroom mee.
De dag dat ik haar op straat vond, voor Kerstmis, zijn ze tussen de algen verstrikt geraakt. Wie heeft van mij een zeepbeldame gemaakt? Zij is op elke straat, wolken wolken wolken, wat God betreft gezeten aan de horizon een wit paard.
Twee vingers is genoeg voor straf, waar alle vrouwen die je hebt bemind niet zullen gaan zonder zich iets te ontzeggen. Ik heb alles gezegd.
22 05 2018
De Revolutionaire
Dagmar Krause
​
Hij kan niet alle continenten die hij bezocht heeft tellen. Zij vestigde haar naam op de afrit van de beroemde Stella Highways. Naar een peer is hij alweer weg, zwaaiend met verf en kwasten (je vind ze op de plank), hoewel ze op de post waren gedaan in Calcutta. Het kan beginnen met gewoon een toevallige ontmoeting. Ik zei hem dat het goed was, het maakt niet uit wat hij doet hij verveelt me nooit echt. En je kan hem nu niet helpen, hij is pas halverwege.
Je hebt mijn nek verpest die op een zilveren traliewerk groeit. Kan ik griezelige hoeden dragen? Durf ik mezelf te vragen waar het goed voor is? Van een wiebelende schaal aangaande redelijke daden van verraad, terwijl ons leven oplost draaien wij om, juichen onze vermomming toe. Ik beken het, waarom zouden we het onderdrukken? Geducht voor wat mijn vader zei zette ik dit motto op mijn lepel.
Zijn kraag vastgrijpend geeft de woordloze man zijn falen bloot. De wereld die we verloren hebben we verpest teruggevonden. Aan mollen gelijkgesteld zijn wij allemaal gevallen voordat tijd begon in vloeistof met sterk riekende droesem. Ze zijn allemaal gevaarlijk, grote schaduwen vallen. Was ik een heks? Allemaal in een doolhof, alleen gekleed in een nachtpon leerde ik de dans, ik zou het doen, geloof me. Ik gaf haar het twijgje, een miljoen eeuwen oud toen ik op Malvern Hills lag, naar hem (de jongen) toe.
Een hemel maakt mensen onsterfelijk. Een wiel rondom een eiken as gedraaid spreekt van zijn verandering. Tijd verstrijkt: een sneeuwvlok in de zomerlucht. Muren verzwakken, hij danste zijn vlees eraf. Is de Hemel met houtblokken? Ik zag de schrale en vergeelde botten. Dode toren, zegt de man, of is het echt? Ik richtte fabrieken op, en ik zag, hierna zag ik massa’s, de zaaier zaaide, midden op de stroom bewoog een boot heen en weer. Uit hun lichaam plantten zich werkende mannen en vrouwen voort. Voor de armen verdwijnen maar mijn handen gaan door, breken graven open, maar niet voor mij.
En besneeuwde pruimenbloesem, geen raketten hier, zachte emissies goddelijk gemaakt door enkel zelven, zoals het Kwaad, uiteindelijk tot een storm. Het wist wat het deed. Schaduwen glijden tussen het jaar waarin Babylonische spraakverwarring een massa van dichte duisternis, bekeken van een grote afstand en met slechts één oog, me dunkt, zal gaan regenen.
Ik heb liefgehad in het grote vandaag. Schipper, ik moet tot aan het einde van de zee. Maar het is een pruimenboom voor wie thuis blijft als de strijd begint. Wat is dit spul dat rijst genoemd wordt? Na de rijken van hun bestaan beroofd hebbend veroverden we alles binnen enkele dagen en waarschuwden mijn koetsier zachtaardig met me om te gaan. Want als we de volgende whiskybar niet vinden kijk ik naar hem wanneer hij achterover leunt. Waarom voel ik me zo neerslachtig? Ik ontwaakte en werd verkracht, dus prima, tot ziens, morgen zijn er geen zorgen.
De tijden zijn aan het veranderen, de duisternis treedt terug, alle staatsmannen die we niet mee hoeven te tellen, en mijn familie en ik, geboren in het eigen land: daar staan er al vijftien langs het beschot. O heer, God, helpe mij, nee.
Vuur dat valt kuste haar. Hij maakte me voor jou, mij met jouw velen die hun huid afleggen. Deze troosteloosheid ontmoet wiens gele ogen waren deze. Alleen ik voor vrouwenwerk. Leef! Zij die niet zullen sterven op het uur dat hij sterft. Ik stuurde haar in de stroming die bestaat buiten de stroom van de tijd. Ik heb opgegeven te proberen te beslissen wie mij heeft gecreëerd uit de ijle lucht.
Om de voorraad te nemen, om alles van een label te voorzien, is de tijd gekomen, opstijgend vanuit de diepte. Als ik te snel vanuit de dieptes omhoog kom wanneer de camera me ertoe dwingt in jouw gevaarlijke wereld. Iedere stap die ik neem omdat ik jou zie gapen moet ik ook gapen. Ben voorzichtig aan wie je het laat zien, mijn geboorte in vloeibaarheden. Je zag zijn facetten flitsen over deze zaak. Hij heeft geen gelijke. Je bent klaar hier en ik ben de weg terug naar binnen kwijt. Nee, mijn zesde zintuig zal me ernaar leiden en schrijft een melodie die de Echo zal zingen. Alles wat hij aanraakt bevriezend, ik dacht 39 deuren. Je bent betrapt, je was blind voor de feiten. Dan moet het wel kostbaar zijn als twee eenzame plekken die beschermen en afschermen en elkaar groeten.
23 05 2018
De Stemacrobatische
Zap Mama
​
Je zou zoveel kinderen moeten krijgen als er noten hangen aan een palmboom. Ik voel me enorm sterk, wachtend, altijd wachtend zijn wij. Ik bewaar mijn hart voor jou. Ik houd van je als je luistert naar je handen. Ik bracht de ochtend door in de wei, volgens mijn spiegel. Zij nodigt iedereen uit voor een lied, onderweg tijdens de reis. Wat zal ik doen? Het moet stoppen, hoe dan ook, maar waar zijn we?
De morgenster, de duif en de regen tellen niet op de avond, voor niemand. Voor de tweeling van de tweeling, die trouw moeten zijn.
Voelend dat ik kan communiceren zeg je dat je zult veranderen. Daar kom ik op het toneel, op het bal. In plaats ervan schreeuw ik in mezelf, schud mijn hoofd met een glimlach, voel als we onze ogen open doen dat ze dwars door me heen kijken. Tring tring, hallo? Ga hier zitten, ik ben bij en achter je. Als het geen idee was zing met mij, mijn aandachtige afdaling. Ik speel op mijn apparaat, onmogelijk om het te vinden. Al het fruit deed kwiki e kwiki e kwiki en bij zonsopkomst zijn dingen veranderd: jij bent mijn eigen nul. Hé nu, ik ben een geboren Afrikaanse, ik hoop dat je op mij wacht. Zie me daar zitten. Als je je neerslachtig voelt, alles waar je naar verlangt, is dat waar we heen moeten. Volg me.
Ik droomde dat ik een prins ontmoette, aye aye ik wacht elke dag. Ik schenk op veel manieren aandacht aan mijn dromen. Waarom deed je me dat aan, schatje? Alleen God weet of het je bestemming is. Men zal ons Wazzegje noemen.
Ik vind mezelf op een open plein, dus ik ren als ik met jou ben wanneer we onze ogen openen. Duizend soorten mensen, duizend soorten afspraken. Ik ken je al een lange lange tijd. Als je je hart opent, rotsachtig en stoffig, zal het je geest elke dag liefkozen.
Ah, het beweegt. Volg het gewoon! Ga terug! Men moet beginnen.
Ik voel gewoon zijn liefde verbonden met mijn liefde. Hallo tegen het mooie meisje. En ze rent weg. Blijf positief, vertel me wat je wilt.
31 05 2018