Hoe ik dacht over de films die ik zag op het IFFR van 2008.

​

​

​

ABLE DANGER, Paul Krik, Verenigde Staten 2008, 86 min.

 

Satire op al die 9/11 complottheorieën, gegoten in een film noir en met Elina Löwensohn als femme fatale. Linkse activist raakt bekneld tussen Duitse nazi’s, CIA en ander onduidelijk spul. Vermakelijk.

**  

 

 

AFRICA UNITE, Stephanie Black, Verenigde Staten/ Jamaica 2008, 91 min.

 

Registratie van een conferentie en concert die naar aanleiding van Bob Marleys 60e verjaardag in Addis Abeba worden gehouden. De film behandelt ook in het kort de moderne geschiedenis van Ethiopië en het ontstaan van het rastafari-geloof. Bij het concert doet behalve de hele familie Marley, inclusief Rita (wat een uitstraling heeft die vrouw!), ook de Beninse superster Angelique Kidjo (haar podiumpower evenaart de kracht van haar stem) mee, en die laatste was voor mij de eerste aanleiding om naar de film te gaan. Met reggae heb ik niet zoveel, hoewel ik Marley een zeer charismatisch persoon vind, met Afrikaanse muziek des te meer. Maar het belangrijkste deel van de film is toch de conferentie en de workshops, waarbij onder leiding van oa VN-ambassadeurs Kidjo en Danny Glover met Afrikaanse jongeren van over het hele continent gesproken wordt over hoe de huidige impasse te doorbreken en van Afrika een florerend werelddeel te maken.

Maar wat zijn rasta’s toch rare mensen. Niet alleen zaten in de film een aantal wereldvreemde gelovigen, maar ook in de zaal. Naast me zat een jonge rasta die telkens wanneer een Marley-nummer werd ingezet bijkans in trance raakte. Met een enorm gelukzalig gezicht zong hij alles mee, ritmisch in zijn stoel op en neer wiegend. Toch verdween hij halverwege, en ik vroeg me af: waarom in Haile Selassi’s naam. En toen ging een lichtje op: hij had al een uur niet geblowd! En inderdaad, toen ik de zaal uitliep zag ik hem in de foyer van Lantaren/ Venster zitten met rode ogen en een glas whiskey.

***  

 

 

ALEXANDRA, Alexandr Sokoerov, Rusland 2007, 92 min.

 

Oude Russische vrouw bezoekt kleinzoon die gelegerd is in Tsjetsjenië. Het contact met hem (en met de andere soldaten) is moeizaam, maar Alexandra bouwt wel meteen een vriendschap op met een Tsjetsjeense vrouw. Dat is spannend want je weet dat de soldaten, dus ook haar kleinzoon, zonder enige aanleiding deze vrouw elk willekeurig moment kunnen vermoorden. Zonder ook maar een moment zich expliciet uit te spreken vertelt Sokoerov dus een politiek verhaal. Eentje dat vertelt dat alleen menselijkheid conflicten als deze tot een einde kan brengen, en dat alleen vrouwen hiertoe echt in staat zijn.

****  

 

 

UN BAISER, S’IL VOUS PLAIT, Emmanuel Mouret, Frankrijk 2007, 100 min.

 

Na het zien van deze film voelde ik me een enorme snob. Ik had het idee dat iedereen deze film leuk zou vinden, behalve ik. Ik werd zo moe van die puberspelletjes die volwassen mensen spelen met vrienden en geliefden. Dat doen intelligente mensen toch niet? Wel in Frankrijk dus. En dat onbeholpene van de hoofdrolspeler (tevens regisseur), ik kon het moeilijk verdragen. En Virginie Ledoyen is altijd leuk, maar geef mij toch maar LA FILLE SEULE.

**  

 

 

THE BIRD CAN’T FLY, Threes Anna, Nederland/ Zuid-Afrika 2007, 89 min.

 

Omdat haar dochter is gestorven keert vrouw (Barbara Herschey) terug naar haar geboorteplaats, een bijna verlaten, door de oprukkende Kalahari half onder zand bedolven mijnwerkersgehucht. Ze ontdekt dat ze een 10-jarige kleinzoon heeft, en begint haar strijd met de vader om de voogdij van deze verwilderde knaap. Grimmige film, prachtige lokatie. Naar het einde toe wordt het wel een beetje teveel tegelijk, maar daar staat dan weer het prachtige slot tegenover. Noemde Herschey zich als beginnend actrice Barbara Seagull, vanaf nu kan ze zich Barbara Ostrich noemen.

***  

 

 

BURNED HEARTS, Ahmed El Maanouni, Marokko 2007, 84 min.

 

Franse architect keert terug naar zijn geboortplaats in Marokko, omdat zijn stiefvader op sterven ligt. Hij herbeleeft zijn trauma’s en brengt zo beroering in het huidige leven van de mensen. Het is allemaal wel erg artistiekerig gedaan, maar de boodschap is duidelijk: zelfs als je voortdurend wordt tegengewerkt (niet naar school mogen omdat je in de smidse van je stiefvader moet werken, gepest worden omdat je een bastaard bent), kun je als je maar doorzet veel bereiken in het leven.

**  

 

 

CHAOS, Youssef Chahine/ Khaled Youssef, Egypte 2007, 122 min.

 

Jonge onderwijzeres is verliefd op de zoon van het hoofd, maar die zoon, openbaar aanklager, valt voor de vrijgevochten, openlijk hasjiesj rokende en uitdagend geklede schone. De buurman van de onderwijzeres, een corrupte en machtsgeile politie-agent, is verliefd op haar en probeert haar met alle geoorloofde en vooral ongeoorloofde middelen voor zich te winnen.

Ook deze film husselt, zoals zo veel films dit jaar, verschillende genres door elkaar, en dat wringt. Enerzijds is het een typische Egyptische komedie, luidruchtig, clichématig en verre van subtiel; anderzijds is het een melodrama, verder nog een bepaald niet zachtzinnige politiefilm en tenslotte een maatschappijkritische film waarin corruptie, willekeur en machtsmisbruik door de overheid aan de kaak worden gesteld. Ik had, gezien Chahines eerdere films AL-MANSIR en EL MOHAGER, een heel andere film verwacht, maar heb me toch wel geamuseerd.

**  

 

 

CHARLY, Isild Le Besco, Frankrijk 2007, 95 min.

 

In het begin erger ik me aan de slechte beeldkwaliteit, de film is opgenomen met een consumentencamera en automatisch diafragma, dus bij elk raam in beeld slaat het beeld helemaal dicht. Toch erg knap hoe Le Besco de omstandigheden van het 14-jarig jongetje beschrijft, zonder dat er iets gebeurt. Met extreem weinig middelen maakt ze de verstikkende omgeving waarin hij met zijn grootouders woont voelbaar. Net zo knap hoe gelaagd ze het neurotische hoertje Charly, bij wie de jongen na zijn vlucht terechtkomt, via haar gedrag neerzet. Isild Le Besco is als regisseur net zo apart-bijzonder als haar gezicht.

***  

 

 

CHOUGA, Darezhan Omirbaev, Kazachstan/ Frankrijk 2007, 88 min.

 

Anna Karenina in Kazachstan. Wanneer de met een rijke man getrouwde vrouw Chouga haar broer helpt bij zijn huwelijkscrisis wordt de vriend van haar nichtje verliefd op haar, en zij op hem. Hij is ook rijk, houdt zich echter bezig met schimmige zaken. Chouga verlaat man en kind en heeft een gelukkige tijd, terwijl het nichtje bijna tenonder gaat aan liefdesverdriet, dan maar trouwt met een sullige maar trouwe aanbidder. Chouga wordt echter verscheurd, want ze past niet in het nieuwe milieu, en lijdt onder het gemis van haar zoon. Ze ziet geen andere oplossing dan onder de trein te springen. Mooi en kalm verteld, met ingetogen spel. Heel anders dan Omirbaevs film van tien jaar geleden, KILLER, maar toch zijn er overeenkomsten doordat beide observeren en tegelijkertijd een beeld scheppen van het leven in Kazachstan, en door het fatalisme van de personages.

***  

 

 

CLEOPATRA, Julio Bressane, Brazilië 2006, 116 min.

 

Al vrij in het begin zie je waar alles om draait: een close up van de volmaakt gevormde kut van Cleopatra. Julius Caesar en Marcus Antonius raken er zondanig door geobsedeerd dat Cleopatra Egypte onafhankelijk kan houden. Voor Marcus Antonius betekent deze obsessie zelfs het einde van zijn leven, als Octavianus (i.e. Augustus) er genoeg van heeft. Octavianus raakt niet onder de indruk van Cleopatra’s edele delen en ook niet van haar buitengewone intelligentie (waar zelfs Cicero niet tegen opkon) en zij pleegt zelfmoord. Lyrisch, statig, sensueel, theatraal, prachtig. Allesandra Negrini speelt prachtig en is prachtig, maar wel minstens twee keer zo oud als Cleopatra wanneer ze als zestienjarige Caesar om haar vingers windt. (In werkelijkheid trouwens was ze toen begin twintig.) Maar goed, de film beslaat bijna twintig jaar.

***  

 

 

DAGEN ZONDER LIEF, Felix van Groeningen, België 2007, 100 min.

 

Nadat jongen zijn vriendin op het vliegtuig heeft gezet komt een oude vriendin terug van Amerika. Deze Zwarte Betty heeft binnen het vriendenclubje een behoorlijke puinhoop achtergelaten bij vertrek enkele jaren eerder en oude wonden worden opengereten en nieuwe bijgemaakt. De onderlinge kameraadschap wordt behoorlijk op de proef gesteld, en uiteindelijk komt iedereen er na de crisis beter uit dan voorheen. Behalve juist Zwarte Betty, eigenlijk het enige sympathieke personage van allemaal. Zij wordt uitgekotst. En waarom die flashback van die zelfmoord, van een personage dat maar 1 scène heeft, getoond wordt is niet duidelijk. De film kon het buzzje tijdens het festival niet waarmaken.

**  

 

 

THE DARJEELING LIMITED, Wes Anderson, Verenigde Staten 2007, 91 min.

 

Hoewel ik zijn vorige films ergerlijk onleuk vond, toch nog maar eens proberen. De proloog (HOTEL CHEVALIER) met een onweerstaanbare Natalie Portman is geweldig, dus dat belooft veel goeds. Maar helaas is de ‘hoofdfilm’ toch weer flauw, melig en plat. En als dan die smakeloze stijlbreuk komt wanneer dat jochie doodgaat, dan heb ik het wel gehad. Natuurlijk wel een paar keer gelachen, vooral vanwege die genummerde koffers. Nee, ik denk niet ooit nog een Wes Anderson te gaan kijken. In elk geval niet voor mijn plezier.

*  

 

 

DOLLS, Karin Babinska, Tsjechië 2007, 99 min.

 

Drie meisjes besluiten na hun eindexamen samen liftend op vakantie te gaan. Alledrie zitten behoorlijk met zichzelf in de knoop en projecteren dit op de anderen. Eentje voelt zich lelijk en dik, de tweede gaat gebukt onder haar schoonheid en populariteit, de derde is stiekem verliefd op de tweede en bovendien suïcidaal. De ander is er om gebruik van te maken, om aan eten, vervoer, slaapplaats en vooral veel alcohol te komen. Eigenlijk lijkt deze film veel op NAISSANCE DES PIEUVRES, alleen is ie heel anders uitgewerkt, grimmiger, prozaïsch, met rauwe randjes.

***  

 

 

ESTÔMAGO, Marcos Jorge, Brazilië/ Italië 2007, 113 min.

 

Hoe je je door middel van lekker koken staande kunt houden in de gevangenis, tussen het grote tuig. Ongeveer een even groot deel behandelt de aanleiding waarom deze man in de gevangenis is gekomen. Deze man gedraagt zich als een simpele ziel, en dat gaat wel eens op de zenuwen werken, maar op het laatst blijkt hij helemaal niet zo dom te zijn, integendeel, hij is iedereen te slim af, inclusief het publiek. Ik zag het tenminste net zo min aankomen als de personages in de film. Heel aardige film, maar voor mij een beetje te grauw. Al dat eten dat werd voorgeschoteld leek me onsmakelijk, en over de hele film hangt een grauwe sluier. Alleen dat hoertje dat hij verleidt met zijn snacks brengt een beetje kleur in de film.

***  

 

 

LA FRANCE, Serge Bozon, Frankrijk 2007, 102 min.

 

Bizar WOI verhaal over vrouw (Sylvie Testud) op zoek naar haar man die soldaat is en haar schrijft dat hij al het contact verbreekt. Ze komt als man verkleed terecht bij een deserterend regiment, ergens langs de grens met België. Dat regiment barst regelmatig spontaan uit in Beach Boys-achtige samenzang en begeleidt zichzelf op van keukengerei gemaakte instrumenten, hoewel ook een keer plots een piano tussen de bomen staat. De soldaten zien niet dat zij een vrouw is. Die achterlijke boerenzoon echter wel, en dan heb je de poppen aan het dansen. Is overigens Guillaume Depardieu nu met dat ene overgebleven been tot in lengte van dagen veroordeeld tot het spelen van kreupele soldaten? De film hopt van stijl naar stijl en van genre naar genre, en is uiteindelijk alleen de moeite waard vanwege die liedjes.

*  

 

 

GEORGE A ROMERO’S DIARY OF THE DEAD, George Romero, Verenigde Staten 2007, 95 min.

 

Normaal plan ik een film als deze ergens midden in het festival om na alle verantwoorde cinema lekker achterover te gaan zitten met het verstand op nul. Dit jaar is het een vette binnenkomer. Behalve de zombies ook nog een maatschappij-kritische satire, en veel om te lachen.

***  

 

 

HAFEZ, Abolfazl Jalili, Iran/ Japan 2007, 98 min.

 

Het leven van de 14e eeuwse Perzische soefidichter Hafez, overgezet naar het huidige Iraanse platteland. Hafez komt voortdurend in de problemen met de autoriteiten, bv omdat hij dicht over wijn, de roes van wijn vergelijkt met de eenwording met God, maar ook omdat hij de dochter van de moefti verleidt met zijn stem en gedichten (en vice versa). De film is vrij ontoegankelijk, want vertelt in metaforen, cirkelredeneringen en dmv spiegelingen, en vergt veel voorkennis, bv over soefisme. Niettemin een mooie en boeiende film.

***  

 

 

HELP ME EROS, Lee Kang-sheng, Taiwan 2007, 103 min.

(zie achtergrondafbeelding)

 

Je zou kunnen zeggen dat de films van Tsai Ming-liang en zijn protégé Lee Kang-sheng allemaal hetzelfde zijn: de treurige grotestadseenzaamheid, het verlangen, de lang aangehouden shots, de erotiek, de humor ondanks alles. Maar dat wil niet zeggen dat dit geen goede film is, integendeel. De film raakt echt diep. En roken is sinds Lauren Bacall niet meer zo seksueel geladen geweest.

****  

 

 

HIDDEN FACES, Handan Ipek¢i, Turkije 2007, 115 min.

 

De laatste film van het festival dit jaar is een Turkse eerwraakfilm. Wanneer een man er bij het zien van een documentaire achterkomt dat zijn nichtje, dat ongehuwd zwanger was geworden en die hij dacht gedood te hebben, nog leeft, zet hij alles op alles om haar nieuwe identiteit te achterhalen om haar zes jaar na dato alsnog te vermoorden en zo de eer van de familie te redden. Aan de andere kant proberen zijn vrouw, de documentairemaker, broer en zus van het meisje, dat inmiddels getrouwd is en een dochter heeft, hem tegen te houden. Erg sterke en spannende film over een blijkbaar zelfs bij voor het overige ontwikkelde, moderne mensen niet uit te roeien fenomeen. Dat resulteert in dit geval in de dood van bijna de hele familie, en laat levenslange trauma’s achter bij de overlevenden.

****  

 

 

I’M NOT THERE, Todd Haynes, Verenigde Staten 2007, 135 min.

 

Waar Todd Haynes met zijn fictieve biografie over Bowie (VELVET GOLDMINE) de plank grandioos missloeg, slaagt hij met deze wat minder fictieve Dylan biopic wel. Misschien is dat persoonlijk, omdat Dylan me veel minder na aan het hart ligt dan Bowie, maar de film boeit van het eerste moment tot het allerlaatste, ondanks de lengte. Zeven acteurs spelen de verschillende aspecten van Dylan (aan drugs verslaafde rockzanger, vrouwenverslindende acteur, christen wordende folkzanger, Billy the Kid, Woody Guthrie-adept, dichter, ik mis er eentje, of zijn er maar zes?) maar de meest atypische stelen de show: het zwarte jongetje met zijn veel te grote gitaar, en de bijna aan drugs ten onder gaande rockster Cate Blanchett, die zelfs nog het meest lijkt op de echte Dylan. Ik wist niet dat een man zo mooi kan zijn, hahaha. Geen wonder dat het eeuwige enigma Dylan zijn goedkeuring aan de film heeft gegeven.

***  

 

 

IMPORT EXPORT, Ulrich Seidl, Oostenrijk 2007, 135 min.

 

Import: een Oekraïense verpleegster gaat om de eindjes aan elkaar te knopen eerst in de webcamporno werken, wil haar waardigheid echter niet verliezen en vertrekt naar Oostenrijk om te werken. Ze komt uiteindelijk als poetsvrouw terecht in een ziekenhuis, waar ze aan de oude patiënten, die vergeten liggen weg te vegeteren, hun waardigheid teruggeeft door ze als volwaardige mensen te behandelen. Export: een Oostenrijkse loser van 20 die niets van het leven maakt, en een enorme eikel is. Kon zo weggelopen zijn uit HUNDSTAGE. Wanneer hij met zijn stiefvader de voormalige Oostblok intrekt om afgedankte automaten te verkopen, wordt hij zich steeds meer bewust van de ellende om zich heen, waar de klootzak van zijn stiefvader alleen maar misbruik van maakt. Hij trekt een (morele) grens en blijft in de Oekraïne om zijn eigen waardigheid te hervinden.

Met enorm veel mededogen gemaakte film waar Seidl het cynisme van HUNDSTAGE ver achter zich laat. Het blijft een hele hoop menselijke ellende (allemaal ellende die we elkaar in de dagelijkse omgang aandoen) die we te zien krijgen, maar zijn twee hoofdpersonages maken het verschil.

****  

 

 

JUNO, Jason Reitman, Verenigde Staten 2007, 96 min.

 

Meisje van 16 raakt zwanger, wil het kind voldragen en vindt adoptie-ouders, een yuppiestel. De dialogen zijn op momenten een beetje te gevat-geconstrueerd, maar toch een erg grappige film die naar het einde toe echt gaat ontroeren. Ellen Page heeft veel in haar mars, dat bewees ze eerder al in HARD CANDY, maar ook de andere rollen, voorop haar ouders, zijn prima bezet.

***  

 

 

LET THE RIGHT ONE IN, Tomas Alfredson, Zweden 2007, 106 min.

 

Geeft een hele nieuwe dimensie aan het begrip coming-of-age drama. Want wat als je als beginnend puber verliefd wordt op een schattig meisje dat vampier blijkt te zijn? Is het dus een horrorfilm? Met succes mengt de regisseur allerlei genres, want de film begint maagkrampverwekkend, met dat joch dat in zijn onderbroek met mes in hand ‘dood, varken, ga dood’ zegt. De volgende scène zie je een man in een park iemand vermoorden en ophangen aan een boom en bloed aftappen en je denkt: een psychopatenfilm. Eronder loodzware dreigende muziek. Tijdens de eerste ontmoeting zegt het meisje: wij kunnen nooit vrienden worden, en je denkt, ook gezien het beetje Arabische uiterlijk, dit is een allochtendrama. En eigenlijk is het het allemaal. Zoals het leven zelf. Prachtig gedaan, heel ontroerend, eng, macaber, en met een einde waar menig slasherfilmer jaloers op kan zijn. Dat maakt de film marketing-technisch onmogelijk te plaatsen en het verbaast me ook niet dat een zo goede film niet wordt aangekocht. Toch wel erg jammer. Want sinds Kirsten Dunst (INTERVIEW WITH THE VAMPIRE) niet meer zoveel medelijden met een vampier gehad.

*****  

 

 

LINKS, Froukje Tan, Nederland 2008, 80 min.

 

Loop door Pathé, waar ik eigenlijk nauwelijks kom tijdens het festival, en loop een kennis uit Venlo tegen het lijf. Kom je film kijken? vraag ik. Ja, zegt ie, mijn dochter speelt de hoofdrol. Dus ik een paar dagen later deze film gaan kijken. Lotte Verbeek speelt niet onverdienstelijk, maar in een magere film. Het gaat over een man die als gevolg van een nooit opgemerkt herseninfarct de linkerkant van zijn gezichtsveld niet ziet en daardoor ongelukken veroorzaakt. Bovendien gaat hij in alle vrouwen zijn vriendin of zijn moeder zien, in alle mannen zijn vader (of zijn baas?). De film is enorm vlak, letterlijk door het abominabele digitale beeld, maar ook in spel en enscenering. Er zit totaal geen leven in de film en de acteurs lopen rond als poppen. Daar staat tegenover dat de eindscène, waarin de man een platgespoten meisje door middel van geur en smaak (chocola, koffie, nootmuskaat, peper) weer tot leven brengt, enorm sterk is en ontroert.

*  

 

 

MANGE, CECI EST MON CORPS, Michelange Quay, Haïti/ Frankrijk 2007, 105 min.

 

In metaforen vertelde geschiedenis van en huidige situatie in Haïti. Zit een witte vrouw (Sylvie Testud) met tien zwarte jongetjes om de tafel, vraagt ze: Hebben jullie honger? Ja, zeggen de jongens. Zij: Ik heb vergeten eten te kopen, maar als jullie je ogen sluiten kunnen jullie aan lekker eten denken. Daarna moeten ze eindeloos ‘merci’ zeggen. Of: zwarte man die naar naakte witte vrouw gluurt verandert in witte man. Adembenemende openingstake vanuit vliegtuig van krottenwijk naar onherbergzame natuur.

**  

 

 

MEDÉE MIRACLE, Tonino de Bernardi, Frankrijk/ Italië 2007, 83 min.

 

Het Medea-verhaal herverteld met Isabelle Huppert. Redelijk toegankelijke Tonino de Bernardi, die eens niet in onbegrijpelijke artistiekerige vaagheden vervalt. Wat overigens allerminst wil zeggen dat dit een lekker vlotte hapslikwegfilm is geworden.

***  

 

 

MIO FRATELLO È FIGLIO UNO, Daniele Luchetti, Italië 2007, 108 min.

 

LA MEGLIO GIOVENTÙ nog eens dunnetjes overgedaan, en daarmee bedoel ik echt dunnetjes. De twee broers zijn allebei onsympathiek, dus er is geen moment dat je geraakt wordt. De scène waarin het slotkoor van Beethovens 9e voorzien wordt van revolutionaire tekst (het chanten van Mao, Marx, Lenin, Trotski, en meer van die onzin) is wel erg sterk omdat de waanzin van links in die tijd zo onsterfelijk belachelijk wordt gemaakt.

**  

 

MITHYA, Rajat Kapoor, India 2007, 107 min.

 

Werkloze acteur lijkt veel op maffiabaas en wordt gedwongen diens rol over te nemen wanneer een concurrerende gang deze heeft vermoord. Na een val raakt hij zijn geheugen kwijt en weet niet meer dat hij niet de echte don is. Komedie, melodrama en misdaadfilm in 1. Ongeloofwaardig maar vermakelijk. En nee, het loopt niet best af: de acteur wordt vermoord, zijn geliefde ook, en de vrouw en kinderen van de don blijven verdrietig achter na 2 keer hun echtgenoot en vader te hebben verloren.

**  

 

 

THE MOURNING FOREST, Kawase Naomi, Japan 2007, 97 min.

 

Voordat ik naar deze film ga spreekt mijn moeder mijn voicemail in, zegt dat een tante van mij is gestorven en vraagt of ik een moment hierbij kan stilstaan. Deze film gaat over afscheid nemen, rouwverwerking. Een verpleegster raakt samen met een demente patiënt verdwaald in een oerbos. Hij heeft de dood van zijn vrouw nooit kunnen verwerken, maar vindt hier eindelijk zoals de Amerikanen zeggen closure.

Prachtig prachtig prachtig.

****  

 

 

NAISSANCE DES PIEUVRES, Celine Sciamma, Frankrijk 2007, 85 min.

 

Coming-of-age drama over drie meisjes: het hoofdpersonage is een erg mooi timide meisje, kind eigenlijk nog, bevriend met een spontaan lelijk meisje dat niet kan wachten op haar ontmaagding, en verliefd op een meisje met een reputatie. Zo’n stuk dat uiterst populair is bij de jongens en gehaat wordt door de meisjes. Allebei zijn bij synchroonzwemmen. Onzekerheid, seksueel ontwaken, groepsvorming, elkaar gebruiken, spelletjes spelen, teasen, het hele pakket waarom puberteit zo vreselijk is. Maar de debuterend regisseur houdt alles licht van toon, vertelt terloops zonder dramatisering, en ze houdt alles onnadrukkelijk precies in balans. Als dit een debuut is wachten ons nog heel wat meesterwerkjes van deze Céline Sciamma.

****  

 

 

NO COUNTRY FOR OLD MEN, Ethan & Joel Coen, Verenigde Staten 2007, 122 min.

 

Het eerste kwartier denk je: o, dit wordt wel een straffe Coen, maar bij de eerste dialoog tussen de man en zijn vrouw lig je in een deuk, en daarna blijft het zelfs in de heftige scènes lachen, zo over the top allemaal. Het sterke scenario en goede acteren zorgen voor een nieuwe top-Coen.

****  

 

 

NÛBA D’OR ET DE LA LUMIÈRE, Izza Genini, Marokko/ Frankrijk 2007, 80 min.

 

Tv docu over de Arabisch-Andalusische muziek vanaf de Moorse tijd van Spanje. Hoewel filmisch volstrekt oninteressant, zelfs slecht, wel heel informatief en met geweldige muziek.

**  

 

 

PARANOID PARK, Gus Van Sant, Verenigde Staten 2007, 85 min.

 

In de stijl van ELEPHANT vertelt Van Sant het verhaal van een jonge skater die, uit zelfverdediging, een beveiligingsagent doodt. ’t Is niet alleen de stijl maar ook de kwaliteit van ELEPHANT, met een sfeerbepalende prachtige soundtrack.

****  

 

 

PERSEPOLIS, Marjane Satrapi/ Vincent Parronnaud, Frankrijk 2007, 95 min.

 

Marjane Satrapi vertelt haar eigen geschiedenis, van haar jeugd in Iran, de Revolutie, tienerjaren in Wenen, en de terugkeer naar Teheran. Dus ook een stukje moderne Iraanse geschiedenis in vogelvlucht. En in prachtig helder zwartwit animatie. Een uiterst geslaagde film. Zo jammer dat de Amerikaanse nagesynchroniseerde versie hier wordt uitgebracht en niet de Franse. De schuld van de francofobe Vlamingen, van wie wij in Nederland de kopieën overnemen?

****  

 

 

REC, Jaume Balaguero/ Paco Plaza, Spanje 2007, 85 min.

 

Spaanse zombiehorror. Tv-ploeg gaat voor programma mee met brandweer en komt terecht in een flatgebouw waar niemand meer levend uitkomt. Spannend, een paar keer flink schrikken, soms echt eng. Maar was het nou een gemuteerd virus of ouwerwetse bezetenheid?

**  

 

 

REDACTED, Brian De Palma, Verenigde Staten 2007, 90 min.

 

Ongetwijfeld de indrukwekkendste film op het festival. Adhv zg found footage (videodagboek van soldaat, tv-docu, beveiligingscamera’s) reconstrueert Brian De Palma de verkrachting van een 15-jarig Iraaks meisje door twee Amerikaanse soldaten. Helder schetst De Palma zo de onmogelijke en schadelijke Amerikaanse aanwezigheid in Irak en waarom de VS daar niks te zoeken hebben. De film is bijna ondraaglijk, zo heftig, juist omdat dit echt gebeurt, dagelijks. Niemand kan ooit nog zeggen dat De Palma een inhoudsloze mooifilmer is.

*****  

 

 

THE REINACTORS, David J. Markey, Verenigde Staten 2008, 95 min.

 

Docu over mensen die over Hollywood Bvd lopen verkleed als Superman, Batman, alle mogelijke Star Wars-figuren, een stuk of vijf Freddie Kruegers, enz. Onderlinge haat en nijd, racisme, tegenwerking van de studio’s die copyright hebben op de figuren, maar hoe dan ook volstrekt oninteressant. Daarom ook niet helemaal uitgekeken.

0   

 

 

STELLET LICHT, Carlos Reygadas, Mexico/ Frankrijk/ Nederland 2007, 127 min.

 

Gekunsteld en leeg drama over huwelijks(on)trouw dat zich afspeelt in een mennonitische gemeenschap in Noord-Mexico. Mijn god, wat zijn die mensen lelijk. En wat wordt er dramatisch slecht geacteerd. Die vader die de hele tijd zijn lach niet kan houden wanneer hij moet gaan praten. Ik vond JAPON en BATALLA EN EL CIELO fascinerende films, maar dit kan mij niet bekoren. Slechts 1 scène die overeind blijft, namelijk wanneer de vrouw in de stromende regen de auto ontvlucht en geklemd tegen een boom sterft. Vreemd overigens dat ze na haar dood mooi wordt. Is het wel dezelfde actrice?

*  

 

 

TBS, Pieter Kuijpers, Nederland 2008, 90 min.

 

Pieter Kuijpers weet zijn verhaal erg spannend te vertellen maar dat kan niet verhullen dat de film niet geslaagd is. Allereerst werd ik ernstig gehinderd door Theo Maassen de cabaretier, maar ik hoorde van buitenlanders dat zij hem overtuigend vonden acteren, dus dat is iets waar alleen Nederlanders last van hebben. Maar het is toch in de eerste plaats een film voor de Nederlandse markt? Inhoudelijk was de film veel te uitleggerig en moest op het einde alles glashelder zijn, alle eindjes aan elkaar geknoopt. Had wat meer aan de kijker en zijn inbeeldingsvermogen overgelaten, dat had de film stukken beter gemaakt. Groot pluspunt daarentegen is dat het meisje doodgaat. Niet omdat ik een sicko ben die graag jonge meisjes ziet sterven, maar omdat Kuijpers het aandurft geen happy ending eraan te breien. Na al het andere breiwerk en de veel te lange in herhalingen vervallende achtervolging en die stupide scène met de journalisten was dat toch echt te veel van het goede geweest.

**  

 

 

TIRAMISU, Paula van der Oest, Nederland 2008, 90 min.

 

Over grande dame van het toneel en haar nieuwe boekhouder. Er zitten tenenkrommende scènes in, maar de dialogen zijn over het algemeen goed.

**  

 

 

TRICKS, Andrzej Jakimowski, Polen 2007, 96 min.

 

Warme en poëtische vertelling, loom als een zomermiddag, over broertje en zus die hun vader missen en via magie proberen hem terug te krijgen. Ook de film zelf is magie en roept herinneringen op aan de jaren zeventig, zowel de tijd als de Middeneuropese films uit die tijd.

*****  

 

 

TWO IN ONE, Kira Muratova, Oekraïne 2007, 120 min.

 

Acteur komt het toneel op en ziet een mede-acteur in de coulissen die zich heeft opgehangen. Het eerste kwartier is al zo vermoeiend door overacteren op het hysterische af dat ik ben afgehaakt.

-  

 

 

UNFINISHED SKY, Peter Duncan, Australië 2007, 91 min.

 

Ik wilde deze variant op DE POOLSE BRUID zo graag goed vinden. Monic Hendrickx en de Australische Jaap Spijkers zijn goed en de film heeft zeker zijn goede momenten, maar is zo nadrukkelijk en uitleggerig, en naar het einde toe vliegt de film flink uit de bocht. Dat mag niet verhinderen dat bijvoorbeeld de scène waarin zij middels tekeningen haar situatie uitlegt enorm sterk is.

**  

 

 

THE UNSEEABLE, Wisit Sasanatieng, Thailand 2007, 97 min.

 

Hoogzwangere vrouw arriveert in huis waarin het behoorlijk spookt. Dat gaat zo de hele film door, totdat de laatste tien minuten een enorme stortvloed aan informatie losbreekt waarin alles wordt verklaard waar je als kijker helemaal tureluurs van wordt. Elke dosering ontbreekt, want elk schrikmoment wordt de hele film door met dezelfde harde muziek doodgeslagen. Wel mooi is het continue omgevingsgeluid, dat eigenlijk veel enger is. Ik houd van spookfilms, meer dan van slasherhorror, maar hier ging de lol snel van af.

*  

 

 

LE VOYAGE DU BALLON ROUGE, Hou Hsiao-hsien, Taiwan/ Frankrijk 2007, 113 min.

 

Terloops verteld hartverwarmend verhaaltje over labiele maar lieve stemactrice, haar zoontje en de Chinese oppasser. Gaat nergens heen maar is met veel aandacht voor de personages gemaakt. Losjes gebaseerd op of beter gezegd geïnspireerd door de klassieker van Lamorisse.

****  

 

 

YOU, THE LIVING, Roy Andersson, Zweden/ Duitsland/ Frankrijk 2007, 94 min.

 

In een aantal losjes samenhangende scènes schetst Andersson het treurige Zweedse leven. Zwarte humor, absurde situaties in grauw grijsgroen tl-licht. Zo kan het echter niet doorgaan met deze samenleving moet de regisseur gedacht hebben en hij laat in de laatste scène een squadron B52’s de stad naderen.

****  

 

 

ZIMBABWE, Darrell James Roodt, Zuid-Afrika/ Zimbabwe 2008, 82 min.

 

Drama over mensen op zoek naar een menswaardig bestaan die gebruikt en misbruikt worden, al helemaal wanneer ze illegaal zijn. Gelukkig is niet iedereen zo. Heel simpele film met de simpelste middelen gemaakt, maar hartverwarmend. En ik denk belangrijk voor de regio, in dit geval het grensgebied tussen Zimbabwe en Zuid-Afrika, dat mensen daar films kunnen maken en zien die hun direct aangaat. Belangrijk ook voor de wereld om te zien. Overigens, regisseur Darrell Roodt heeft films gemaakt met Richard Harris, Whoopie Goldberg, Halle Berry, en andere grote sterren, dus is niet de eerste de beste. Verder is hoofdrolspeelster Kudzai Chimbaira met afstand de mooiste actrice van het festival.

***  

​

​

​

​

​

​

​

​