I. Een Zwerver Op Een Perron

De trein heeft het station al verlaten en rijdt door de van warehouses vergeven buitenwijk van de stad als ik op de display naast de coupédeur zie dat de trein niet doorrijdt tot de eindbestemming, waar ik moet zijn, maar tot ergens halverwege. Heb ik niet goed gekeken naar de aankondiging op het station? Heb ik gekeken maar niet gezien? Dat zou niet de eerste keer zijn, het gebeurt regelmatig dat ik kijk, doorloop en me halverwege moet omdraaien omdat ik de informatie niet blijk te hebben opgenomen; dat ik op mijn horloge kijk zonder te zien hoe laat het is. Ik ben automatisch op dat perron in deze trein gestapt omdat het een routinehandeling is die ik zonder er al te veel bij na te denken de laatste tijd elke week uitvoer. Normaal neem ik een trein later op de avond, dus ik denk dat de dienstregeling dan enigszins afwijkt. Of misschien zijn er problemen op het laatste stukje spoor.

Ik kijk om me heen en zie geen vragende of verwarde of verontruste gezichten. Iedereen weet zo te zien dat deze trein niet tot het einde van de route doorrijdt. De vrouw daar in de paarse jas met de bontkraag en de tegen haar aan hangende kleuter met van moeheid rood geworden wangen zal echt niet de verkeerde trein nemen want het is hoog tijd om het kind in bed te stoppen. En de man in het degelijke pak met stropdas die je eerder verwacht in de eerste klas is blijkens zijn voorkomen het toonbeeld van nauwgezetheid, die staat niet halverwege de rit op een guur station te wachten op de trein die hij eigenlijk had moeten hebben. En die drie studenten, geconcentreerd bezig op hun laptop, zij zitten elke dag in de trein; zij vergissen zich niet. Er zit niets anders op dan uitstappen wanneer de trein zijn premature eindbestemming bereikt en daar te wachten op de trein die mij naar huis brengt.

De trein mindert vaart en ik sta op en ga bij de uitgang staan. Via de intercom wordt de passagiers meegedeeld dat de trein niet verder gaat en dat de reizigers bij het uitstappen aan hun persoonlijke eigendommen moeten denken en niet moeten vergeten uit te checken.

Ik stap uit en loop meteen in de richting van het stationsgebouw om te kijken hoe lang ik moet wachten totdat ik mijn reis kan voortzetten. Op het einde van het perron kijk ik om en zie de trein wegrijden. Ik verwachtte dat de trein terug zou rijden naar waar hij vandaan kwam maar hij rijdt door. Vreemd, verder is niemand uitgestapt.

Ik loop naar het bord met de dienstregeling en zie dat ik had moeten blijven zitten. Bij het stationsgebouwtje is niemand. De luidsprekers op het perron kraken; iets onverstaanbaars wordt omgeroepen. Er zit niets anders op dan wachten op de volgende trein. Omdat het koud en winderig is en de dag langzaam achter de horizon verdwijnt bereid ik me mentaal voor op een wachttijd die eindeloos gaat lijken te duren. Ik wil een sigaret aansteken maar de wind blaast de vlam van de aansteker uit. Ik draai me drie keer vergeefs een kwartslag en zoek dan de beschutting van het verlaten stationnetje op, maar de wind draait zo om het vierkanten gebouw dat ik op geen enkele plek beschutting vind. Uiteindelijk ga ik op mijn hurken zitten en trek mijn jas over mijn hoofd. Ik houd er een schroeiplek op mijn wollen sjaal aan over maar de sigaret brandt. Wanneer ik opsta staat iemand naast me. Een verfomfaaide man die stinkt naar sterke deodorant waarmee hij tevergeefs de muffe geur van zijn versleten kleren en de penetrante urinelucht heeft willen camoufleren. Ik loop van hem weg. Hij mompelt iets. Ik doe alsof ik niets gehoord heb en loop verder.

“Ik had het tegen jou!” zegt hij, nu duidelijk articulerend.

“Tegen mij?” vraag ik met geveinsde verbazing.

“Zie je verder nog iemand op dit station?”

Zijn stem klinkt nu agressief.

“Ik dacht dat je het tegen jezelf had,” antwoord ik en versnel mijn pas.

“Waarom zou ik in godsnaam tegen mezelf praten? Ik weet toch van mezelf wat ik denk?”

Na met deze retorische vragen van zijn verontwaardiging blijk te hebben gegeven verandert zijn houding totaal. De verfomfaaide zwerver van zojuist steekt zijn borst vooruit en kijkt me doordringend aan als hij zegt: “Er komt geen trein meer.”

Het klinkt als een bedreiging.

Ik zet het op een rennen, het dorp in.

​

​

II. De Jongen Met De Hemelse Blik

Alieissai was een goede leerling, vond Saariaho. Ze bleek een bepaalde intuïtieve vaardigheid te bezitten om in elke situatie de juiste beslissing te nemen, al tastte ze compleet in het duister. Ook bezat ze het vermogen om overal laconiek op te reageren, een eigenschap die toen Saariaho haar leerde kennen niet bepaald op de voorgrond had getreden maar zich toen ze zich meer op haar gemak begon te voelen al snel manifesteerde.

Door het oplossen van de moorden die Eryr gepleegd had en het opnieuw oprollen van Corff Crafangu’s bende was Saariaho een bescheiden regionale bekendheid geworden en juist nu hij besloten had om met pensioen te gaan begon zijn praktijk te lopen. Naast de gebruikelijke opdrachten zoals het terugvinden van verloren of gestolen voorwerpen en het betrappen van mannen die vreemdgingen met hun secretaresse of vrouwen die vreemdgingen met hun tennisleraar kwamen er gevallen van meer gewicht bij zoals het opsporen van verdwenen personen. Ook kreeg Saariaho een adviserende rol bij de politie aangaande de zaak rond de nog steeds spoorloze Eryr, Derpet en Aderyn. Men nam aan dat ze naar het buitenland gevlucht waren. De boer Taroo, die aanvankelijk ook vermist werd, werd later ergens in een greppel gevonden. Nadat hem duidelijk was geworden wat zich in zijn boerderij afgespeeld had en met welk volk hij zich ingelaten had deed hij iets wat hij zijn hele leven nog niet gedaan had: hij pakte de auto en reed weg. Het was de eerste keer dat hij de boerderij verliet zonder duidelijke instructies aan het personeel, zonder iemand te verwittigen dat hij het erf verliet, zonder concrete bestemming, zelfs zonder enig doel. Hij reed door tot de auto pruttelend tot stilstand kwam omdat de diesel op was, stapte uit en liep naar de eerstvolgende stad, waar hij al zijn geld opmaakte aan eten, drank en hoeren. Ouderwets als hij was gebruikte hij alleen contant geld dat hij toen alles nog normaal was eens per week door zijn huishoudster, die het geld beheerde, van de bank had laten halen. Hij bezat bankpas noch creditcard. Hij had sinds de dood van zijn vrouw tien jaar eerder nooit meer seks gehad en was van plan de schade in te halen in de omgebouwde met suggestief paars en rood verlichte boerderij aan de rand van de stad. Bij de eerste was hij verrukt en sloeg zichzelf voor de kop dat hij zichzelf deze geneugte al die jaren ontzegd had. Het was een jonge blonde ranke vrouw die ergens uit het oosten van Europa kwam. Ze was wat afstandelijk maar ook geduldig en vol begrip en hij vroeg zich niet eens af of ze ook maar iets verstond van zijn verhaal over zijn vrouw en zijn eenzame leven op de boerderij dat hij nog voordat hij zich uitgekleed had in geuren en kleuren aan haar was beginnen te vertellen. Hij verbaasde zich erover dat ze daar beneden niet eens haar had (wie deed zoiets?) en kwam na drie keer stoten klaar.

De dag erna ging hij terug, want er stond ook een fijngebouwde Aziatische op de menukaart en sinds hij de dochter van die privédetective die hem en zijn bedrijf in de afgrond stortte gezien had verlangde hij naar zo’n type. Hij wist niet eens of die dochter hem geil gemaakt had of dat hij gewoon wraak wilde nemen door zich voor te stellen dat het de dochter van zijn aartsvijand was die hij neukte. Hij stond er zelf versteld van hoeveel daadkracht die gedachte genereerde. Elke dag kwam hij terug en wilde alleen maar dat ene meisje. Nok heette ze, dat meende hij althans verstaan te hebben. Op de dag van zijn zesde bezoek aan het bordeel was ze er niet. Ze had vrij, zei men. Het schudde hem wakker. Het was begonnen als een wraakoefening en had nooit mogen uitmonden in genegenheid voor dit klein, behendig meisje met die pretoogjes en lange zwarte haren, die pronte borstjes en die meisjesachtige gesloten mossel daar beneden. Hij koos nu de lelijkste uit van de meiden die hem gepresenteerd werden, een al wat oudere vrouw met rood geverfde haren, een plomp lichaam en armen vol kleurrijke tatoeages. Hij neukte haar alsof zijn leven ervan afhing, verliet daarna het bordeel en werd stomdronken in een bar verderop. Toen hij buiten kwam wist hij niet meer waar hij was, in welke richting het pensionnetje waar hij onderdak gevonden had lag en wat hij hier te zoeken had. Hij gleed uit, viel in de greppel en bleef liggen. Omdat hij met zijn gezicht in de modder terechtgekomen was en hij niet meer de kracht kon opbrengen zijn hoofd te draaien stierf hij daar een roemloze dood. Toen de politie ter plaatse onderzoek deed naar de dood van Taroo en bij het bordeel terechtkwam waar hij bijna de jaaropbrengst van zijn boerderij gespendeerd had aan seks kon Nok, die zoals iedere Thai zich bij de bijnaam liet noemen en niet bij de echte, die in haar geval Pornphimol was, een in Thailand vaak voorkomende meisjesnaam, zich nog maar vaag herinneren hem als klant te hebben gehad. Ze was met een beurs hierheen gekomen om een opleiding op een technische universiteit te volgen, maar toen dat geen succes werd wilde ze wel hier blijven omdat ze het hier fijn leven vond (ze kon de tropische hitte van haar geboortestreek, het Malakkaanse schiereiland, niet verdragen en kreeg er uitslag van) en zocht naar een manier om zichzelf te onderhouden. Aangezien ze er geen bezwaar tegen had met willekeurige mannen seks te hebben, zo had ze immers geleefd sinds ze als onschuldige veertienjarige scholiere met een westerse sekstoerist was meegegaan, niet wetend wat te verwachten omdat ze zijn taal niet verstond maar in de verleiding gebracht door de stapel biljetten van 1000 baht waarmee ze dacht de door haar zo vurig verlangde nieuwe iPhone te kunnen kopen, lag het voor de hand om haar lichaam te gaan verkopen. Niettemin had ze zich uit zelfbescherming een techniek aangeleerd om als het ware twee verschillende identiteiten te ontwikkelen, een voor haar dagelijkse leven (dat ze nauwelijks nog had en meestentijds beperkt bleef tot facetime met haar moeder en zusjes thuis) en een voor de beslotenheid van een peeskamer. Die twee leefden gescheiden levens en sowieso had haar professionele ik geen geheugen. Toen ze hoorde dat ze afgelopen week verschillende keren met dezelfde man seks had gehad was ze verrast. Voor haar waren het totaal van elkaar afgezonderde gebeurtenissen geweest en ze had niet eens in de gaten gehad dat ze deze man op vier achtereenvolgende dagen ontvangen had. Vervelender voor haar was dat ze geen verblijfsvergunning kon overleggen, wat tot gevolg had dat de bordeeleigenaar een flinke boete kreeg en zij het land uitgezet zou worden. Zover liet ze het echter niet komen en ze verdween nog dieper de illegaliteit in. Dat ze daarbij in een nabije toekomst ironisch genoeg het pad van Saariaho zou kruisen kon niemand op dat moment bevroeden.

Omdat zijn bureau goed begon te lopen kwam Saariaho gedeeltelijk terug op zijn besluit om met pensioen te gaan. Hij onderwees Alieissai de kneepjes van het vak en ook toen zij klaar was om zelfstandig te werken bleef hij actief, zeker naar de buitenwereld toe. Hij was het boegbeeld, het gezicht, en het was verstandig om de anderen buiten beeld te houden. Het zou het werk alleen maar bemoeilijken. Behalve Alieissai droeg ook Yupa haar steentje bij, hoewel haar artistieke activiteiten prioriteit bleven behouden, en bovendien zou Nammyo als ze teruggekeerd was van haar verblijf samen met Oden en Erica Rosa in het vakantiehuisje aan zee eveneens opgeleid worden tot privédetective. Maar wat begonnen was als een korte vakantie om bij te komen van de hachelijke avonturen van de laatste tijd groeide uit tot een verblijf van onbepaalde duur.

De dag dat ze arriveerden waren ze te moe om iets te ondernemen en beperkten ze zich tot het half uitpakken van de reistassen, een duik in de zee en met zijn drietjes op de bank kijken naar een film die geen van hen echt boeide maar omdat niemand de puf had om in de tassen te gaan zoeken naar het Netflix-wachtwoord om aan een nieuwe serie te beginnen tot het einde gekeken werd. De tweede dag vonden ze het wachtwoord dat Alieissai hen gegeven had toen ze terugkeerden van Parijs maar waar ze door de verwikkelingen sindsdien nog geen gebruik van hadden gemaakt. Toen de drie na het boodschappen doen en het opfrissen van het huisje dat meer dan een jaar niet gebruikt was geweest een gezamenlijke afleidingsbubbel wilden gaan creëren door zich onder te dompelen in een complete serie werden ze het niet eens over welke. Nammyo wilde een Scandinavische politieserie met een sterke vrouwelijke hoofdrol, Oden had zijn zinnen gezet op een Zuid-Koreaanse politieserie met in de hoofdrol een als gevolg van een bij hem als kind uitgevoerde lobotomie uiterste efficiënt opererende maar sociaal disfunctionerende aanklager van het Openbaar Ministerie (die gelukkig geassisteerd werd door de zeer expressieve en grappige Bae Doo-na als politierechercheur), Erica Rosa verlangde terug naar onbezorgde tijden in Frankrijk en kon het niets schelen als er maar Frans gesproken werd. Dus waren ze de hele avond op zoek naar een Franse politieserie met een sterke vrouwelijke hoofdrol. Ze vonden er een, maar de vrouw, gespeeld door Carole Bouquet, bleek een seriemoordenares en het eerste slachtoffer dat in beeld kwam was ontmand, dus niemand wilde verder kijken. Verder zoeken leverde niets op, behalve groeiend ongemak bij alle drie. Totdat Oden in een kast een doos vond met de complete serie Maigrets waarin Bruno Cremer de commissaris speelde. Vierenvijftig afleveringen, zevenentwintig dvd’s, eenentachtig uur stond op de doos. Dat werd hun routine: overdag ging ieder de eigen gang maar elke avond zouden ze gedrieën twee Maigret-afleveringen van anderhalf uur kijken.

Het bracht hen niet dichter bij elkaar. Ondanks haar heldinnenrol als de redder van haar vader, waarvoor ze elke dag wel een knuffel kreeg van hem en om de dag van haar moeder, voelde Erica Rosa zich alleen. Ze had verwacht dat ze als een echt gezinnetje samen dingen zouden ondernemen, zoals kleren kopen, naar musea en concerten gaan, over het strand slenteren, maar behalve het avondlijke ijkpunt dat Maigret heette en dat ze voornamelijk zwijgend consumeerden, in drie aparte stoelen met drie aparte zakjes chips en elk een ander drankje, leefden ze langs elkaar heen. Nammyo gebruikte de dag om alsnog die Scandinavische serie op Netflix te kijken en Oden wist niet hoe snel hij na het ontbijt het huis moest verlaten. Benieuwd wat hij dan ging doen omdat hij er niet over praatte, zelfs niet na haar aandringen, volgde ze hem op een dag. Ze waren nu vijf dagen in het huisje. Het was een prachtige dag, de zon scheen en het waaide net hard genoeg om de lucht een beetje fris te houden. Waarom hij de moeite nam om kleren aan te trekken was Erica Rosa een raadsel want hij had de duinen nog niet bereikt of hij trok ze uit en legde ze opgevouwen langs het pad onder een struik, elke dag dezelfde merkte ze toen het een vast ritueel was geworden om haar vader te volgen. Ze kende haar vaders behoefte om geen kleren te dragen en wist dat deze geneigdheid tijdens het verblijf met de preutse voorname Vietnamese familie in Parijs onderdrukt moest worden dus het verbaasde haar niet dat hij de dag gebruikte om over het strand te paraderen en elke dag wel een of twee keer een jongeman op te pikken om mee in de duinen te verdwijnen. Dan volgde ze hem niet, dat wilde ze absoluut niet zien, maar ze wist wat dan gebeurde. Bijna was ze zelf een keer meegegaan met een jongen, die haar aan de duinrand zag zitten toen hij uit zee kwam; hij liep in een rechte lijn naar haar toe. Hij was leuk, met een huid in de kleur van pure chocola, wat enorm afstak tegen zijn gele zwembroek. Hij kwam naast haar zitten, zij gaf hem haar handdoek om zich af te drogen en ze begonnen te praten. Hij vertelde uit Mali te komen waaruit hij en zijn moeder gevlucht waren nadat zijn vader door een zich rebellenleger noemende bende vermoord was; dat hij sinds twee dagen statushouder was zoals dat genoemd werd, wat blijkbaar iets heel anders was dan de stadhouders over wie hij tijdens de inburgeringscursus gehoord had en dat hij en zijn moeder om het te vieren een dagje naar zee waren gegaan. De zee kende hij alleen van verhalen en nu had hij zelfs in dit onmetelijke water gezwommen. Hij zei dat het een totaal spirituele ervaring was geweest. Hij keek verzaligd alsof hij de Hemel bezocht had, dacht Erica Rosa voordat zij aan haar verhaal begon. Mali? Spraken ze daar niet Frans? Ze waagde de gok, maar hij verontschuldigde zich en zei dat hij alleen Bambara sprak en een beetje Engels en een beetje Nederlands. Hij leek oprecht geïnteresseerd in haar verhaal, en waarom zou hij niet, zij was toch ook oprecht geïnteresseerd geweest in zijn verhaal, en bleef kijken of hij de Hemel had gezien. Zou hij altijd zo kijken vroeg ze zich af, of kwam dat door zijn duik in de zee? Of, of…? Ze begon daadwerkelijk te geloven dat zij… Echt? Ze werd helemaal warm van binnen en wilde hem bij de hand nemen en de duinen in sleuren en zijn gele zwembroek uittrekken en... en… en… Maar eerst moest ze hem iets vertellen over zichzelf. Ze durfde hem echter niet te vertellen hoe zij haar vader uit de handen van een moordlustige psychopaat had gered, hoezeer ze ook popelde het te vertellen, omdat ze bang was dat hij het op zichzelf zou betrekken en zich schuldig zou voelen dat hij niet een held was geweest zoals zij, bang dat hij zou menen dat ze zich superieur aan hem voelde. Door deze gedachtegang raakte ze zo in de war dat ze geen woord meer kon uitbrengen en verlegen het hoofd afwendde. Gelukkig voor haar kwam de redding in de gestalte van zijn moeder, een rijzige vrouw gehuld in een met vrolijke kleuren bedrukte kaftan en bijbehorende hoofddoek. Hij moest weer gaan. Ze keken naar elkaar totdat ze uit elkaars zicht verdwenen waren. Toen liet ze zich voorover in het zand vallen en wilde dood. Ze schaamde zich voor haar onhandigheid in de nabijheid van zo’n leuke jongen. Ze schaamde zich voor het gevoel dat hij in zo’n korte tijd bij haar had weten los te maken. En ze was intens bedroefd dat ze hem nooit meer zou zien en dat ze het verprutst had en niet eens gevraagd had naar zijn naam en niet wist waar hij woonde.

Toen ze eindelijk uitgehuild was ging ze naar huis en zag haar moeder, even verdrietig als zij net nog was geweest. Ze wilde naast haar op de bank gaan zitten en haar troosten maar Nammyo deed alsof er niets aan de hand was, stond op en liep naar de keuken om thee te zetten. Er werd niet over gepraat.

De volgende dag kwam Oden net na de middag thuis, nam een snelle douche en vertrok. Erica Rosa volgde hem. Nammyo volgde hen. Oden ging op de boulevard een karaokebar in. Erica Rosa twijfelde om ook naar binnen te gaan. Nammyo kwam naast haar staan. Ze zeiden niets tegen elkaar. Nammyo ging naar binnen, Erica Rosa volgde. Het duurde even voordat hun ogen gewend waren aan de duisternis van de bar, zo schril in contrast met het zonovergoten buiten. Er waren nauwelijks mensen binnen want het was twee uur in de middag. Oden stond achter de microfoon. Hij had geen kleren aan. Hij zong het liedje Bad Boy van het Vietnamese popsterretje Đông Nhi en draaide in de tussentijd rondjes met zijn piemel. Erica Rosa draaide zich om en rende naar buiten; Nammyo ging haar achterna en vond haar kotsend tegen de gevel. Ze hield haar dochters haren bijeen om ervoor te zorgen dat er geen braaksel in kwam. Samen liepen ze naar huis. Pas toen ze binnen waren werd er iets gezegd.

“Hij viert het feit dat hij niet ontmand is. Dat is belangrijk voor hem. We moeten hem nu de ruimte geven die hij nodig heeft.”

Erica Rosa knikte.

Er werd niet meer over gepraat. De vakantie eindigde toen het nieuwe schooljaar in zicht kwam en gekozen moest worden op welke school en waar Erica Rosa haar eindexamen zou doen. Toen pas keerde het gezin terug.

Omdat Porthor Cludydd onlangs een appartement had gekocht in Haarlem om dicht bij zijn tennispupil Lenna Winno te zijn nu zij een serieuze carrière aan het opbouwen was en hij haar elke dag moest trainen en met haar moest sparren, stelde hij zijn woning ter beschikking aan Nammyo, Oden en Erica Rosa. Hij had het eerst aangeboden aan Yupa, maar zij wilde niet naast het huis wonen waar haar grote liefde Hunanladdiad vermoord was, hoewel ze wel bereid was samen met Oden een boeddhistisch ritueel uit te voeren om het huis te beschermen tegen de duistere energieën die ongetwijfeld na de moord waren achtergebleven.

Aangezien het een groot huis was met vier verdiepingen vond ook Alieissai er onderdak. Ze kreeg de bovenste verdieping, waar ooit Biota gewoond had, nog voordat ze Saariaho kende, het meisje door wie hij privédetective geworden was. Alieissai vond het wel passen dat zij nu deze ruimte betrok.

Tijdens de eerste zaak die ze zelfstandig deed ondersteunde Saariaho haar op de achtergrond. Zijn aandacht ging op dat moment primair uit naar Nammyo’s opleiding maar elke dag vroeg ze hem om advies of legde hem haar plan voor en vroeg wat hij ervan vond. Hij vond dat ingewikkeld want had zelf altijd zonder plan gewerkt en deed wat hem op dat moment het beste leek, dus hij antwoordde steevast dat ze haar intuïtie als leidraad moest nemen. In eerste instantie stelde dat haar teleur, ze had houvast nodig, een duidelijke richting, een wijs woord gerijpt door jarenlange ervaring, maar ze leerde al snel op haar eigen inzichten te vertrouwen en ontdekte dat die zo gek nog niet waren.

De directeur van een middelbare school zocht hulp bij het bestrijden van drugsdealers die zich rond zijn school ophielden en leerlingen verleidden hun inferieure producten af te nemen. Omdat hij vermoedde dat de leider van dat groepje een leerling was maar hij niet zeker wist wie en hij de politie niet wilde inschakelen omdat dat teveel trammelant zou veroorzaken kwam hij bij Saariaho terecht. Het plan was om Alieissai zogenaamd in dienst te nemen om te werken op de afdeling onderhoud en interieurverzorging. Ze hing rond in de gangen en op de toiletten en in de fietsenstalling en telkens als ze een mogelijke verdachte in het vizier kreeg maakte ze heimelijk een foto en liet die de directeur zien. Met de naam die hij haar gaf ging ze naar Yupa, die vervolgens zocht naar connecties binnen de stedelijke drugscircuits. Al op de tweede dag, bij de derde persoon die ze liet checken, was het raak. Saariaho zag de foto en herkende hem als de zoon van de dealer van wie Fera in haar dealertijd de drugs betrok. Alieissai volgde de jongen en betrapte hem op heterdaad.

De dealer was een sportschooltype, niet erg groot maar wel zichtbaar gespierd. Hij had kort zwart opgeschoren haar, een arm vol tribal tattoos en droeg een zwarte Adidasbroek en een strak zwart glanzend shirt, maar zijn gloednieuwe peperdure sneakers waren wit. De koper was een lange slungel met een vlasbaardje die altijd goede cijfers gehaald had maar sinds hij begonnen was met het roken van wiet alle ambitie verloren had. Nu verwaarloosde hij school en zichzelf. Beiden waren niet geïntimideerd door de vrouw die opdook, al was ze ruim één meter tachtig. Ze gingen door met waar ze mee bezig waren. Alieissai filmde het met haar smartphone.

“Kun je een kwartslag draaien?” vroeg ze toen het zakje wiet overhandigd werd, “want jij daar met die inktvlekken op je armpjes, je blokkeert het licht.”

De twee reageerden niet en gingen door met de uitwisseling. Alieissai liep om hen heen naar de andere kant.

“Deze positie is beter,” zei ze tevreden. “Ga door, jongens, doe net alsof ik er niet ben.”

Toen de koper zijn wiet en de dealer zijn geld had draaiden ze zich tegelijk om alsof ze het afgesproken hadden en voerden een charge uit. De koper haalde uit van rechts, de dealer van links. Met de telefoon nog in de hand week Alieissai naar achteren waardoor de aanvallers bijna in elkaars armen vielen. Ze had de afgelopen tijd van Nammyo wat lessen in vovinam gekregen. Nog steeds filmend schakelde ze de jongens met een gecombineerde trap en slag uit, belde de politie en hield hen in afwachting van geüniformeerde versterking in bedwang door alleen haar ogen te gebruiken. Macho als hij was ondernam de dealer nog een tweede poging zijn belager uit te schakelen maar hij was niet opgewassen tegen haar schoenzool.

“Hij was maar een onderknuppel,” evalueerde Alieissai later die dag.

“Je hebt gelijk,” antwoordde Saariaho, “want morgen heeft iemand anders zijn werk overgenomen. Ons belangrijkste werk: dweilen met de kraan open.”

“Kunnen we niet beter de top aanpakken?”

“Nee, daar zit men hoog en droog. En zelfs als we dat zouden doen en het ons lukt de top uit te schakelen verandert er nog steeds niets. De subtop of de top van de concurrentie staat klaar om de vrijgekomen vacatures in te vullen.”

“Dus structureel kan het niet opgelost worden?”

“Dan moet je de politiek in. Maar ook daar zijn de meesten gebaat bij een status quo.”

“Dus het is volstrekt zinloos wat we doen?”

“Nee. Niet als je het op concreet niveau bekijkt. Dan komt een booswicht niet weg met een misdaad. Dan verdwijnt een crimineel achter de tralies.”

“Maar hij van vandaag verdwijnt niet achter de tralies. Hij staat morgen weer op straat en gaat verder waar hij vandaag opgehouden is.”

“Het werkt averechts om dit soort minicriminelen tijd te laten doen. Ze hebben goede begeleiding nodig, maar ook dat is iets voor de politiek.”

“Misschien iets voor jou, nu je je toch aan het terugtrekken bent als privédetective. Ga de politiek in, nu je nog quasi-bekend bent!”

“Terwijl jullie de wereld aan het verbeteren zijn zit in de wachtkamer iemand zijn tijd te verdoen,” kwam Yupa de woonkamer binnenvallen.

Een nette in driedelig grijs gestoken heer met een volle bos achterovergekamd grijs haar, een onopvallende bril met zilveren montuur en een gedistingeerd penseel-snorretje zat in de wachtkamer stoïcijns voor zich uit te kijken. Zijn gemanicuurde handen met links twee trouwringen en rechts een zegelring rustten met de palm omlaag op zijn bovenbenen. Zijn jas van fijngeweven wol hing samen met een karmijnrode zijden shawl aan de kapstok. Saariaho stelde zich voor en leidde de man naar het kantoor, waar Alieissai al had plaatsgenomen.

De man stelde zich voor als Remor Pidyn. Hij nam een envelop uit de binnenzak van zijn colbert en legde die op tafel. Door de binnenvallende lage zon glinsterde de zegelring.

“Dit is voor u wanneer u me vanavond begeleidt naar een afspraak,” zei hij. “Duizend euro cash. Tel maar na.”

“Dat is een hoop geld voor een avond werk. Wat voor een afspraak is het?”

“Eerlijk gezegd gaat dat u niets aan. Ik heb alleen iemand nodig die goed om zich heen kijkt.”

“Om mijn werk te kunnen doen en de risico’s te kunnen inschatten en te kunnen anticiperen op onvoorziene omstandigheden en mogelijke complicaties is het voor mij noodzakelijk om te weten waar het om gaat. Tot in de kleinste details.”

“Het is een zakelijke afspraak.”

“Wat voor zaken?”

“Dat vertel ik u liever niet.”

“Als u van onze diensten gebruik wilt maken zult u het moeten vertellen. Anders kunt u beter op zoek gaan naar iemand anders.”

Tot dan toe had Remor Pidyn zijn blik strak gericht gehouden op Saariaho, maar nu zwierven zijn ogen door de ruimte om via Alieissai terecht te komen bij zijn eigen zorgvuldig onderhouden handen. Alieissai fluisterde in Saariaho’s oor: “Ik zag een glimp van bewogenheid.”

Saariaho knikte nauwelijks zichtbaar.

Toen begon Remor Pidyn te praten, zachtjes, weifelend.

“Ik ben een zakenman. Ik bezit een winkelketen met vestigingen in elke grote stad van het land. U kent ze misschien wel: Gwain.”

“De kledingwinkels?”

“Ja. Ik ben met één winkel begonnen, hier in de stad, in hetzelfde jaar dat mijn dochter geboren is: 1989. Daarom heten zowel mijn dochter als de winkelketen Gwain. Intussen staat de teller op vijftien.”

“Winkels neem ik aan, niet dochters.”

“Vijftien winkels, ja,” reageerde hij stijfjes.

“Gaat u door.”

“Juist, ja. Gwain Mode is gespecialiseerd in exclusieve confectie. Niet wat je in talloze andere winkels vindt. Wij onderhouden exclusieve contacten met ontwerpers en binden hen voor lange tijd exclusief aan ons bedrijf.”

“Confectie dus voor de dikke portemonnee.”

“Kwaliteit. Hoe dan ook, een jaar geleden sloot mijn dochter, die hoofd inkoop is, een exclusieve deal met een Russische ontwerper van kleding voor de ‘executive lady’, onder de merknaam CE♀. Rusland is misschien niet een land dat in de modewereld in hoog aanzien staat maar ik ken als een van de weinigen ook de uithoeken en niet alleen de bekende internationale hot spots als Milaan en Parijs en Londen. Ik kijk verder dan ieder anders neus lang is. Daarom ben ik een succesvol zakenman.”

Hij pauzeerde en keek met zelfgenoegzame blik achtereenvolgens Alieissai en Saariaho aan.

“Toen de collectie voor dit jaar onderweg was verhoogde de Rus plotseling de prijs. ‘Ter compensatie van de devaluatie van de roebel ten gevolge van westerse sancties’ was zijn uitleg. Ik ging hier uiteraard niet mee akkoord en betaalde hem het met mijn dochter overeengekomen en contractueel vastgelegde bedrag. Dat was ongeveer de helft van wat hij nu wil. Omdat ik weigerde dwingt hij me nu het door hem geëiste bedrag alsnog te betalen.”

“Hoe?”

Hij keek weer naar zijn handen. Die trilden. Hij legde de linkerhand op de rechter in een poging de handen stil te krijgen.

“Hij heeft mijn dochter ontvoerd.”

“Dat is ernstig. Hebt u de politie ingeschakeld?”

“Als ik dat doe steekt hij haar de ogen uit en hakt haar de handen af.”

“Dus u gaat betalen. Vanavond.”

Hij knikte.

“Hoeveel garantie hebt u dat u nadat u betaald hebt uw dochter ongedeerd terugkrijgt?”

“Ze zal bij de overdracht zijn. Die voorwaarde heb ik gesteld. Daar waar ik haar kan zien.”

“En daar ging hij mee akkoord?”

“Ja. Hij wil mijn dochter niets aandoen. Hij wil zijn geld. Ik doe al jaren zaken met de man en verkoop zijn collectie exclusief in de Benelux, Duitsland en het Verenigd Koninkrijk. Hij is geen beroepscrimineel. Hij is een eerlijk man, maar wanhopig.”

“Hoe wanhopig ook, iemand ontvoeren maakt je per definitie een oneerlijk mens, een crimineel.”

“Heeft hij gezegd dat u alleen moet komen?” vroeg Alieissai.

“Ik heb gezegd dat ik iemand meebreng, een chauffeur. Ik kan niet autorijden. Daar ging hij mee akkoord.”

“Beschikt u wel over een eigen auto?”

“Ja, die staat buiten. Met mijn vaste chauffeur.”

“U kunt uw chauffeur vanavond vrijaf geven. Alieissai wordt uw chauffeur voor deze afspraak.”

“Een vrouw?”

“Zelfs in Saoedi-Arabië mogen vrouwen tegenwoordig autorijden.”

“Dat bedoel ik niet.”

“U zei dat onze taak voornamelijk bestaat uit goed om zich heen kijken. Alieissai heeft uitstekende ogen. Bovendien komt een vrouw vaak minder bedreigend over, zeker als men geen vrouw verwacht.”

“En als er onverhoopt actie ondernomen moet worden?”

“Dan hebt u meer aan haar dan aan mij. Waar hebt u afgesproken?”

“Op industriegebied Nieuw-Berghout. De parkeerplaats van een bedrijf dat tweedehands auto’s verkoopt.”

“Ik weet waar dat is. Ik zal in de auto meerijden maar houd me verborgen. Tenzij het misgaat. Hoe laat hebt u afgesproken?”

“Om elf.”

“Mijn twee andere partners zullen van tevoren de omgeving verkennen en zich ergens verdekt opstellen. Een van hen is een scherpschutter.”

“Geweren? Echt? Is dat nodig?”

“Ik hoop van niet, maar ik wil niet ongewapend geconfronteerd worden met een paar machinepistolen van de Russische maffia.”

“Nogmaals, Alionovitsj is geen maffia. Hij is geen crimineel.”

“Nogmaals, iemand die ontvoering beschouwt als standaard onderhandelingstactiek bij een zakelijk conflict is een crimineel. Een zware crimineel.”

“Ik begrijp het.”

“Dan kunt u nu uitgebreid gaan dineren. Zorg dat u om tien uur weer hier bent.”

Toen Remor Pidyn vertrokken was gingen Yupa en Nammyo aan de slag om zoveel mogelijk informatie over hem, over zijn bedrijf en vooral over Alionovitsj te vergaren, en ging Saariaho met Alieissai de locatie onderzoeken.