HET HUISJE AAN HET MEER

​

​

I.

 

​

Hier ben ik veilig, dacht Waymon en keek uit over het meer dat zich voor hem uitstrekte. Hij wist zelf nauwelijks waar hij was en hoe hij hier was terechtgekomen, dus wie het ook op hem voorzien had zou deze plek nooit vinden. Tenzij degene die het op hem voorzien had hem had gevolgd. Die kans achtte hij te verwaarlozen, hij had immers een onnavolgbare route gereden, zigzag door het land, dwars door steden en wijken, bochtige eenrichtingsstraatjes nemend en woonerven doorkruisend, om toevallig terecht te komen voor de deur van een dorpsmakelaar, waar hij cash dit vakantiehuisje aan het meer gehuurd had voor een periode van twee weken met een optie op verlenging. Het was buiten het seizoen, de herfstvakantie was voorbij en de kerstvakantie moest nog beginnen. De weg naar het huisje liep dwars door een bos, volgens de juffrouw op het makelaarskantoor de enige verharde weg naar het huisje, dat geïsoleerd lag ingeklemd tussen bos, moeras en een groot meer, waar hij nu over uitkeek. Het was laat in de avond dus hij zag het water helemaal niet vanuit het terrasje met de houten stoelen waar hij was gaan zitten nadat hij het huisje had verkend, de open haard had aangestoken en een Lagavulin islay single malt die hij ergens onderweg had gekocht, had ingeschonken. Ondanks het windstille vriesweer voelde hij dat er een groot oppervlak aan water vlakbij was. Hij zat op het terrasje in een houten stoel, dronk whisky, rookte een sigaar die hij in de tabakswinkel naast de slijter had gekocht, een dikke zware Davidoff Nicaragua Toro van bijna vijftien euro, keek uit over het onzichtbare meer en dacht: “Hier ben ik veilig.”

Voor het eerst in weken sliep hij de hele nacht door, zonder zijn gewoonlijke nachtelijke vieruurplasonderbreking. Toen hij zijn ogen opende zag hij dat het licht was, dat de zon leek te schijnen, maar zeker weten deed hij het niet want zijn raam was bedekt met ijsbloemen. Een keiharde erectie wees op een overvolle blaas maar hij twijfelde of hij op zou staan om naar het toilet te gaan of dat hij de gelegenheid zou benutten om zich af te trekken. Het was lang geleden dat zijn lid nog enig teken van leven had getoond. Hij besloot toch op te staan maar omdat zijn lid fier overeind bleef staan en hij dus onmogelijk in de pot kon mikken liep hij na zijn schoenen te hebben aangetrokken naar buiten en ledigde zijn blaas in de vrije natuur. Hoewel het vroor voelde hij zich prettig in enkel een shirt en maakte een wandeling rond het huis. Pas toen hij weer binnen was, kleren had aangetrokken en een nieuw blok hout in de haard had gegooid kreeg hij het koud.

Hij at een broodje kaas van gisteren dat was overgebleven en dronk een glas water gevolgd door een slok whisky. Daarna haalde hij de half opgerookte sigaar uit de asbak en stak hem aan. Een uur later stapte hij in de auto en reed de lange verharde weg naar het dorp om boodschappen te doen. Hij kocht genoeg voor een week. Niet dat hij bang was hier in de omgeving zijn gezicht te laten zien, hij wist dat hij degene die het op hem voorzien had niet tegen het lijf kon lopen, hoewel hij zich er niet bewust van zou zijn als dat inderdaad gebeurde omdat hij zijn vermeende belager niet kende, maar omdat hij er behoefte aan had een poos helemaal alleen te zijn. Zonder concentratieverlies kon hij nu gaan werken aan het filmscenario waar een bevriend producent hem een jaar geleden om had gevraagd en dat zich sindsdien in zijn hoofd veelbelovend aan het ontwikkelen was maar waar hij nog geen letter van op papier had gezet. Inmiddels was het scenario in zijn hoofd zo uitgedijd dat hij zich begon af te vragen of het schrift dat hij in de lectuurwinkel aan de andere kant naast de slijterij van die uitstekende whisky gekocht had dik genoeg was. En of de twee balpennen die hij bij zich had voldoende inkt bevatten. Hij moest er om lachen. Alsof papier en pennen moeilijk te verkrijgen artikelen waren. Alsof hij niet al zijn geld van de bank had gehaald en dus nu in zijn tas niet genoeg zat om het een half jaar zonder andere inkomsten te kunnen stellen. Zijn plan was om over drie maanden een eerste versie klaar te hebben, die op te sturen naar zijn producent en een voorschot te vragen. Hoewel zijn verblijf hier een noodoplossing was om uit handen van zijn belager te blijven kwam het hem niettemin goed uit en had hij onderweg, toen hij nog niet wist waar hij heen ging, een planning gemaakt. Zijn hoofd zat zo vol, met zijn scenario dat de complete Odyssee tot een Nesciaanse novelle reduceerde en met zorgen omtrent degene die het op hem voorzien had, dat hij de auto langs de weg parkeerde en op de achterkant van een envelop een schema met tijdlijn opzette, bang dat nieuwe informatie tot verlies van bestaande, reeds opgeslagen gegevens zou leiden.

Hij plaatste de van thuis meegebrachte ghettoblaster in een hoek en zette het selecte stapeltje cd’s waar hij het de hele schrijfperiode mee wilde gaan doen ernaast: de hele Années de Pèlerinage van Franz Liszt, de Gran Partita van Wolfgang Amadeus Mozart, een box met het complete werk van Steve Reich en, voor als het werk van de dag erop zat en hij zichzelf zou toestaan in de luie fauteuil plaats te nemen met een glas 16 jaar oude Lagavulin en een Nicaragua Toro, een box met alle Village Vanguard opnames van John Coltrane en The Lagos Music Salon van de Rwandees-Amerikaanse zangeres Somi.

Het nog maagdelijke schrift en de twee pennen legde hij op de keukentafel, die hij voor het raam met uitzicht op het moerassige veen in het westen had neergezet en die dienst ging doen als bureau. De tafel die standaard in de huiskamer stond reserveerde hij voor zijn maaltijden. Hij schoof een houten keukenstoel voor zijn nieuwe werkplek en ging zitten. Hij sloeg het schrift open, streek met zijn duim de kaft plat en pakte de rode quasi-ergonomisch gevormde pen op. Het werk kon beginnen. Hij hoefde maar op te schrijven wat in zijn hoofd zat. Omdat hij echter geen uitgangspunt kon vinden vanwaaruit hij verder kon werken bleek dat moeilijker dan verwacht. Toen hij twee dagen naar een blanco schrift had zitten staren bedacht hij dat met een schematische opzet structuur kon worden aangebracht, maar na enkele pogingen bleek hij slechts nevenzaken en subplots te hebben opgeschreven en was hij niet dichter bij de kern gekomen. Bij de vijfde poging tot schematiseren ontdekte hij tot zijn schrik dat het andere compartiment van zijn overvolle hoofd een verbinding had gecreëerd en een weg had gevonden naar zijn scenario. Degene die het op hem voorzien had deed zijn intrede in het verhaal. Dat paste helemaal niet! De producent en hij waren overeengekomen dat hij een filosofisch verhaal zou schrijven, want daarin waren de productie-maatschappij, de daaraan gelieerde filmdistributeur en de omroep die de uitzendrechten bezat gespecialiseerd en daarvoor was budget geoormerkt.

Het zou gaan over de existentiële crisis van een vrouw met twee kleine dochters en een man die (tijdelijk?) uit beeld was. Daar paste geen bedreigend mysterieus figuur bij. Toch drong precies zo’n personage zich als een Jungiaanse Animus aan het verhaal op. Hij trachtte het personage te vervrouwelijken tot de Anima van zijn protagonist, maar dat lukte hem niet. Degene die het op hem voorzien had was een man en kon niet ten behoeve van zijn fictieverhaal getransformeerd worden, ondanks het hoogst speculatieve gehalte van het gehele gedachte-experiment. Hij kon zijn eigen fantasie niet naar zijn hand zetten was de veront-rustende conclusie die hij hevig transpirerend trok.

Toen hij vervolgens om enige klaarheid in zijn hoofd af te dwingen een wandeling ging maken nam hij voor de zekerheid het schrift en de pennen mee. Hij wilde te allen tijde iets bij de hand hebben om zijn gedachtes op vast te leggen. Enkel opslaan in zijn hoofd was te onbetrouwbaar gebleken.

Gelukkig had hij in het opberghok rubber laarzen gevonden in allerlei maten want het gebied was ondanks de vorst drassig. Sowieso was het laagje ijs te dun om gewicht te dragen dus bij elke stap die hij zette tussen de fier met hun sigaarvormige bloemen pronkende grote lisdodde en pollen vergraste heide brak het ijs en zakte hij een paar centimeter in de drab. Oppassen dat het niet plotseling te diep werd. Het lukte hem zonder weg te zakken de berkenbosrand te bereiken. Plotseling hoorde hij een harde knal. Het kwam uit de diepte van het bos. Het leek op een geweerschot. Zouden er jagers rondlopen? Het was diep in het najaar, was het dan jachtseizoen? Voor de zekerheid ging hij op zijn hurken achter een boom zitten en keek tussen het kreupelhout door, zoekend naar beweging. Toen hij na een poos in de verte iets groenbruins zag opdoemen wilde hij opstaan en roepen maar hij was inmiddels zo verkleumd en zijn spieren zo verstijfd dat hij maar nauwelijks omhoog kwam. Hij riep “Hallo!” terwijl hij nog maar half overeind stond. Er werd teruggeroepen. Toen hij eindelijk helemaal rechtop stond stak hij beide armen in de lucht en zwaaide. Er werd niet geschoten. De groenbruine beweger bleek inderdaad een in camouflagekleren gestoken jager te zijn. Aan een touw sleepte hij een dood zwijn achter zich aan. In zijn andere hand hield hij een jachtgeweer, de dubbele loop naar de grond gericht.

“Je bent niet van hier,” begroette de jager hem.

Hij schudde zijn hoofd.

“Je zit in dat vakantiehuisje?”

Hij knikte.

“Vreemde tijd van het jaar om daar te zitten.”

Hij haalde zijn schouders op.

“Je bevindt je midden in jachtgebied. Het is hier gevaarlijk.”

“Dat wist ik niet.”

“Natuurlijk vertelt de eigenaar dat niet, want dan zou niemand het huren. Als je per se hier wilt rondlopen zorg dan dat je goed zichtbaar bent. Trek gele of oranje kleren aan, het liefst van dat reflecterende spul.”

“Ik zal er aan denken.”

“Ik ben niet de enige die hier rondloopt met een geweer. En sommigen hebben zwaarder geschut dan ik,” zei hij en draaide zich om en liep terug het bos in.

Waymon zette er stevig de pas in, schichtig als een hert reagerend op elk geluid dat hij hoorde en op elke beweging die hij vanuit zijn ooghoeken in de verte meende te zien; onbedoelde bijprooi te zijn van een zwijnenjagende hillbilly achtte hij een te prozaïsch einde voor zichzelf.

De volgende dag reed hij naar het dorp om in de bibliotheek online een kogelvrij vest en een gele oliejas te kopen, die hij na een plezierig gesprekje met de bibliothecaresse bij overhandiging van het te betalen bedrag onder rembours in de bibliotheek kon laten bezorgen. Ook zond hij vanuit de voor publiek toegankelijke pc een mailtje naar de producent met de mededeling dat hij ergens een afgezonderd huisje had gehuurd om rustig en zonder afgeleid te worden aan het scenario te kunnen werken. Hij wist wat het antwoord zou zijn, hij kende de producent maar al te goed. Hij zou een foto van The Shining retour krijgen.

Nu hij toch in het dorp was besloot hij het al wandelend nader te verkennen. Het was groot genoeg voor een winkelcentrum waar alle dagelijkse benodigdheden gekocht konden worden. Bovendien stond er dus een bibliotheek en waren er drie restaurants: de onvermijdelijke chinees, een pizzeria en eentje waar vermoedelijk het in de buurt geschoten wild aan de achterdeur ingekocht werd om daarna als dagschotel op het menu te verschijnen. Ook was er een wasserette, hetgeen hem verbaasde. In zijn eigen stad zag hij voornamelijk studenten en immigranten hiervan gebruik maken en hij meende te kunnen constateren dat beide groepen in dit dorp nauwelijks vertegenwoordigd waren. Het kwam hem in elk geval goed uit want in zijn huisje stond geen wasmachine.

Omdat het geploeter van gisteravond en vanmorgen hem duidelijk had gemaakt dat vandaag niets productiefs uit zijn pen zou vloeien en hij dacht dat hij door het scenario rust te gunnen misschien een verdere penetratie van degene die het op hem voorzien had kon voorkomen had hij geen haast en bekeek op zijn gemak het dorp. Middels een flinke wandeling verkende hij het grootste deel van het dorp. Behalve dat een kantoorboekhandel ontbrak was er niets over te melden. Zelfs van een toeristische opleving om er ten minste gedurende de zomer een dorp vol leven van te maken kon hij geen aanwijzingen vinden. Ook ’s zomers overheerste hier schijnbaar het gezapige plattelandsleven.

Nieuwsgierig of het gisteren geschoten wilde zwijn vandaag al op de menukaart zou verschijnen ging hij naar het restaurant om te eten. Alles binnen, van interieur en aankleding tot de aanwezige mensen, was bruin. Hij had nooit geweten dat er zoveel tinten bruin waren. Een enkel groen of oker accent vervolledigde het kleurenpalet. Zich ervan bewust dat de hele clientèle naar hem keek en elkaar toefluisterde dat hij al de hele dag door het dorp banjerde; dat een van hen wist te melden dat die snuiter gisteren in het bos bijna neergeschoten was door zijn zwager of overbuurman, ging hij zitten aan een tafeltje dicht bij de deur. De barkeeper kwam naar hem toe. Aan zijn voorkomen te zien was hij degene die verantwoordelijk was voor de kleurstelling van het etablissement.

“Kan ik wat eten?”

De man wees naar het bord bij de ingang en zei: “De keuken gaat over een half uur open.”

“Dan doe maar eerst een biertje.”

“Ik heb alleen pils en oud bruin,” zei de barkeeper en voegde eraan toe: “We zijn hier niet zo van die fratsen met speciale biertjes.”

Waymon ging niet in op de ondertoon die impliceerde dat hij als stadse gast een voorkeur zou hebben voor een tripel of herfstbok en zei: “Pils is precies waar ik zin in heb.”

De man wist hoe een pils te tappen, met een stevige kraag van perfecte dikte. Waymon nam net de laatste slok van zijn tweede pilsje toen de inmiddels aan haar dienst begonnen serveerster hem de menukaart kwam brengen. Ze was binnengekomen in een lange donkerrode wollen jas en zwarte leren laarzen die ergens onder de jas ophielden, en een gebreide zwarte baret op haar vlassige blonde haar en verdween na een vluchtige begroeting van de barkeeper en de stamgasten aan de toog door de deur naast het toilet, waarop ‘privé’ stond. Een kwartier later kwam ze naar buiten als iemand anders; als iemand die wel hier thuishoorde. Had haar initiële begroeting nog gesuggereerd dat ze weinig op had met haar baas en de aanwezige gasten, in haar serveerstersoutfit gedroeg ze zich van meet af aan als deel van de dorpsfamilie. Maar toen ze hem het menu overhandigde maakte ze hem op zo’n subtiele manier dat hij er niet de vinger op kon leggen duidelijk dat ze er niet bij hoorde, zodat hij zich meteen begon af te vragen hoe ze hier beland was. Haar uitstraling was werelds, kosmopolitisch bijna, en als hij goed oplette kon hij zien dat ze zich allesbehalve gedienstig gedroeg tegenover de barkeeper en de nauwelijks verhulde ambigue opmerkingen van de stamgasten aan de bar met nog minder verhulde minachting tegemoet trad; tegen hem was ze echter vriendelijk.

Hij bekeek de kaart en vond slechts Hollandse pot met een lap vlees of, inderdaad, wildschotels: ree, wild zwijn, haas, gevogelte. Hij wenkte de serveerster.

“Kan ik iets krijgen zonder vlees?”

Ze schudde haar hoofd.

“Ik neem zelf altijd de eieren met champignons. Dat is het enige zonder vlees,” zei ze met berusting in haar stem maar tegelijkertijd verheugd een zielsverwant gevonden te hebben. Hij knikte en glimlachte naar haar ter bevestiging van hun verbondenheid.

“Ik heet Billie,” zei ze.

“Waymon.”

“Wil je er patat bij, Waymon?”

“Lekker. Met mayo en curry.”

“En nog een pilsje?”

Hij knikte. Ze bracht hem het pilsje.

“Waarom ben je hier?” vroeg ze.

“Hoe bedoel je? Heb ik er een speciale reden voor nodig?”

“Ik vraag het me gewoon af. Hier komen niet veel mensen van buiten.”

“Ik ben toevallig hier. Had ik onderweg een afslag eerder of later genomen was ik heel ergens anders geweest.”

“En had je deze conversatie met een ander meisje gevoerd.”

“Inderdaad. Met Eunice.”

Ze glimlachte onzeker.

“Wie is Eunice?”

“Een serveerster die ergens een afslag eerder of later werkt?”

Nu glimlachte ze voluit.

“Ik heet eigenlijk niet Billie. Mijn echte naam is Bessie.”

“Waarom heb je je naam veranderd?”

“Bessie is zo’n boerinnennaam. Toen ik veertien was en op de radio Billie Holiday hoorde zingen heb ik mijn naam veranderd. Niet dat het uitmaakt, iedereen in het dorp noemt me nog steeds Bessie. God Bless The Child heette het liedje. Ik heb het nooit meer gehoord.”

“Heb je er ooit aan gedacht om te verhuizen naar een stad?”

“Bessie!”

“Sorry, ik moet verder.”

“Hoe laat ben je klaar?”

“Rond twaalven.”

“Heb je dagen vrij?”

“Op maandag en dinsdag zijn we gesloten.”

“Bessie!!!”

Hij hoorde haar snibbig tegen de barkeeper zeggen: “Ik was gewoon vriendelijk tegen een klant.”

Hij hoorde een klant spottend tegen niemand in het bijzonder zeggen: “Zo voorkom je inteelt.”

Niemand lachte.

De barkeeper bracht hem de eieren met champignons en patat. Een klein heuveltje doppertjes completeerde de schotel. Het was degelijke buikvulling maar niet meer dan dat. Hij nam na het eten een kop koffie maar Billie kwam niet meer in zijn buurt. Toen hij buiten stond was het negen uur. Hij overwoog even om te blijven wachten totdat ze klaar was met werken maar wist niet hoe hij die drie uur moest overbruggen. Hoewel zijn hoofd bijna barstte van het zich snel met de ongewenste indringer vullende filmscenario kreeg hij zittend in de auto geen woord op papier, dus reed hij naar het huisje, dronk twee whisky’s en rookte een sigaar, staarde vanuit zijn werkplek over het onzichtbare meer en viel in slaap.

In de volle overtuiging dat de nieuwe dag wel wat substantieels ging opleveren stond hij de volgende ochtend rond half tien op en ontbeet met brood en koffie. Met de tweede kop koffie ging hij vervolgens aan de werktafel zitten, nam de pen op en begon te schrijven. Hij zag het openingsbeeld van de verfilming van zijn scenario voor zich opdoemen alsof hij naar de televisie zat te kijken. Aan de leestafel van een bioscoop zaten twee kleine meisjes de haren te doen van een vrouw die hun moeder moest zijn en intussen bitterballen met mosterd at. De dochters maakten een paardenstaart, de een probeerde vervolgens een vlecht terwijl de ander een scherpe scheiding in moeders pony kamde. De camera verlegde langzaam de aandacht van de handeling van de meisjes naar de onbewogenheid van de moeder door op haar gezicht in te zoomen. Waymon beschreef haar uiterlijk met Johanna ter Steege in het hoofd maar hij besefte al snel dat zij te oud was om een jonge moeder te spelen. Hij veranderde haar in Déborah François, de Romy Schneider van de Lage Landen, de godin van de Europese cinema. In My Queen Karo sprak ze toch af en toe Nederlands?

Tevreden de impasse doorbroken te hebben en eindelijk houvast te krijgen, een basis waarop hij kon voortborduren, legde hij de pen neer en keek naar buiten. Het begon te schemeren. Hij zette een pan water op om rijstnoedels te koken, raspte een wortel en sneed bamboe in reepjes, die hij met uien, knoflook, gember en rode pepers wokte in kokosolie. Toen de noedels gaar waren goot hij ze af, mengde ze met de groente en met in een steelpannetje warm gemaakte zwartebonensaus.

Na het eten luisterde hij terwijl hij koffie dronk en een sigaar rookte naar Coltrane, de Naima-versie uit mei 1966, de tijd van zijn sextet met Pharoah Sanders als tweede saxofonist en Alice Coltrane op piano. Toen de koffie op was en de sigaar een smeulend stompje in de asbak stapte hij in de auto en reed naar het dorp. Bij het restaurant stond hij voor een gesloten deur: het was maandag. Terwijl hij door het dorp liep keek hij overal bij verlichte huizen naar binnen, in de hoop een glimp van Billie op te vangen, wat niet gebeurde. Terug in het huisje inspireerde het aan hem verschenen beeld van Déborah François hem om verder te schrijven aan het scenario. Hij zag voor zich hoe de moeder, weer thuis, de kinderen in bad en in bed deed en hoe ze, toen de kleintjes sliepen, met naast zich een glas wijn op de laptop voor de kijker onzichtbare handelingen verrichtte, met het glas wijn in de hand naar haar slaapkamer ging en de spijkerbroek met trui inwisselde voor een spannend turquoise cocktailjurkje dat de naam eigenlijk niet verdiende omdat het te kort was, en schreef de hele sequentie op. De hele nacht schreef hij door en toen hij terwijl het buiten licht begon te worden zijn pen neerlegde had de vrouw in haar turquoise jurkje drie mannen ontvangen en in een zachtgrijze luxe ochtendjas met goudkleurige stiksels twee mannen bediend. Zo verleidelijk en wulps als ze zich gedroeg wanneer ze de mannen moest opwinden, zo stoïcijns onderging ze de onvermijdelijke neukpartij.

Nadat de laatste man de deur uit was nam ze een douche, trok een degelijke pyjama aan en wekte de kinderen. Ze bracht hen naar school, ging terug naar huis en sliep totdat om drie uur de wekker ging en ze de kinderen uit school haalde. Pas toen ze met de kinderen thuis kwam zou de eerste zin van de film gezegd gaan worden, door de oudste dochter, die net zes was geworden: “Wanneer komt papa thuis?”

De vrouw antwoordde: “Morgenavond.”

Na het avondeten keken ze gedrieën naar een tekenfilm voordat ze de kinderen naar bed bracht. Daarna herhaalde het patroon van de dag ervoor zich, maar nu met andere mannen. Waymon stelde zich voor dat bij alle seksuele handelingen alleen het onverstoorbare gezicht van de vrouw in close-up zichtbaar zou zijn, en bij een eventuele pijpbeurt alleen het achterhoofd van de man. Hij zou erop staan dat, in tegenstelling tot wat tegenwoordig gebruikelijk was, geen expliciete handelingen in beeld zouden worden gebracht. Geen explicinema.

Blij de indringer buiten de deur te hebben kunnen houden ging hij voldaan slapen en droomde dat hij in technicolor cinemascopebeeld seks had met Déborah François. Leefde Jack Cardiff nog zou hij er bij de producent op aandringen hem als cameraman in te huren, dacht hij toen hij de ogen opende. Snel trok hij zijn kleren aan en liep naar buiten, waar hij zich aan de rand van het meer aftrok, staand met de schoenen in de modder. Zijn zaad werd een welkome afwisseling in het menu voor de rondzwemmende forellen.

Na het ontbijt las hij over wat hij gisteren had geschreven, verbeterde slordige spelfouten en veranderde kromme zinsconstructies, en typte alles in op zijn laptop. Daarna kopieerde hij het document naar een usb-stick, om het later die dag in de bibliotheek te kunnen mailen naar de producent.

Toen hij verder wilde gaan en zich een beeld probeerde te vormen van de terugkerende vader (vanwaar: zakenreis, militaire missie, gevangenis?) kwam degene die het op hem voorzien had ten tonele. Niet concreet als personage van vlees en bloed dat hij kon beschrijven, niet eens als een kleurloos flat character dat hij kon omschrijven maar als een gifdamp.

Gisteren tijdens het schrijven had een vaag idee bij hem postgevat om een soort tien-jaar-later van L’Enfant te maken en Jérémie Renier de vader te laten spelen, waarmee de eerdere vraag snel beantwoord werd met ‘gevangenis’, en er bij de producent op aan te dringen zijn Waalse connecties enthousiast te maken, dus zijn teleurstelling was groot nu dat niet lukte en het de kant dreigde op te gaan van een Zuid-Koreaanse horror. Uit alle macht trachtte hij het scenario op het juiste spoor terug te krijgen maar werd daarentegen zowat de grijsgroene gifwolk ingezogen.

Beweging buiten, aan de uiterste rand van zijn blikveld, trok hem eruit. Hij kon niet zien wat het was geweest, een hert misschien of anders een jager, maar hij maakte gebruik van deze afleiding om zijn jas aan te trekken en het huis uit te gaan. De frisse vrieslucht zou hem goed doen. Hij stond aan de voordeur met de klink in de hand toen de telefoon ging. Hij nam op. De bibliothecaresse meldde hem dat zijn pakket gearriveerd was. Hij zei dat hij het later op de middag zou ophalen. Nu eerst een boswandeling om zijn hoofd helder te krijgen. Omdat hij achter elke boom een jager vermoedde die de vorm van een gifwolk had aangenomen kwam hier niets van terecht. Nadat hij een knal gehoord had die hoewel ver weg de aanwezigheid van een jager verried keerde hij subiet om en liep zo snel als mogelijk was zonder als paniekerig aangeduid te kunnen worden terug, stapte in de auto en ging naar het dorp om zijn pakket op te halen. Aan de reacties van de mensen op straat te zien was hij geen anonieme voorbijganger meer maar of ‘degene-die-bijna-doodgeschoten-was-door-een-jager’ of ‘degene-die-de-vicieuze-inteeltcirkel-kwam-doorbreken’. De laatste optie wond hem enigszins op en met dat in het achterhoofd betrad hij de bibliotheek en benaderde de bibliothecaresse, die echter veel afstandelijker reageerde dan de eerste keer dat hij haar gezien had en ze hem enthousiast en behulpzaam tegemoet had getreden. Zou zij van zijn bescheiden flirt met Billie gehoord hebben? Roddels gaan immers snel in zo’n kleine gemeenschap.

Omdat hij vergeten had de usb-stick bij zich te steken kon hij de eerste pagina’s van zijn scenario niet versturen. Weer buiten liep hij meteen Billie tegen het lijf.

“Waar staat je auto?” vroeg ze samenzweerderig. Hij wees naar zijn anonieme rode Kia Shuma, die twintig meter verder stond. Zij trok hem aan zijn mouw ernaartoe.

“Maak open, snel,” gebood ze. Hij gehoorzaamde en verwachtte ergens buiten het dorp op een landweggetje gepijpt te gaan worden.

“Start de auto en rijd weg.”

“Waarheen?”

“Maakt niet uit. Niet terug naar je huisje.”

“Waarom niet?”

“Iemand doet in het dorp navraag naar jou,” zei ze toen ze de dorpsstraat uitreden. “Je moet zo snel mogelijk hier vandaan.”

“Al mijn spullen liggen in het huisje. En al mijn geld.”

“Dat is dan jammer. Je kunt er niet meer heen. Ik weet zeker dat er in het dorp wel iemand rondloopt die aan die gozer verteld heeft waar je verblijft.”

“Welke gozer?”

Ze haalde haar schouders op.

“Ik heb hem niet gezien, maar ik heb gehoord dat hij er gevaarlijk uitziet.”

Degene die het op hem voorzien had had hem ondanks al zijn voorzorgsmaatregelen klaarblijkelijk gevonden.

“Ken je hem?”

“Nee. Ik weet niet wie dat zou kunnen zijn. Maar ik laat me niet verjagen. Ik ga naar mijn huisje en zie wel wat hij van me wil.”

“Ik had nooit verwacht dat je zo dapper bent.”

“Moet ik je ergens afzetten of ga je met mij mee?”

 

Hij vond geen sporen van enige aanwezigheid rondom het huisje en ze waren niet achtervolgd, dat had Billie nauwgezet in de gaten gehouden. Voor de zekerheid sloten ze de voordeur dubbel af en deden overal de rolluiken naar beneden, behalve bij de deur die toegang gaf tot het terrasje en het raam ernaast, dat uitkeek over het meer. Toen het buiten donker werd zette Waymon het buitenlicht op de sensor zodat niemand onopgemerkt om het huis zou kunnen sluipen.

“Wat zit er in dat pakket dat je bij de bieb afgehaald hebt?”

Hij zette het op de tafel, maakte de doos open en haalde er een kogelvrij vest en een oliejas uit. Niet geel, zoals hij besteld had, maar roze. Hij gaf de jas aan Billie.

“Hier, voor als we in het bos gaan wandelen.”

“Dat maakt me een perfect doelwit.”

“Doelroze in dit geval. Ik heb het gekocht vanwege de jagers, opdat ze me niet voor een hert zouden aanzien. Die man die naar mij op zoek is was toen nog niet in beeld.”

“Ik ga niet in het bos wandelen. Zeker nu niet, je ziet geen hand voor ogen. En ik zal nooit en te nimmer iets roze aantrekken. Ik ben geen Teletubbie.”

“Ik heb honger en ga iets te eten klaarmaken. Moet jij niet iemand bellen om te zeggen dat je niet thuiskomt?”

“Ik woon alleen. Nou ja, echt alleen wonen kun je als jong meisje in dit dorp niet, dus ik heb de garage van mijn ouders omgebouwd tot woning. Inclusief toilet en douche. Om laten bouwen. Mijn vader is handig en de beroerdste niet. Maar we zien elkaar soms dagen niet, zoals jij waarschijnlijk je buren ook niet dagelijks ziet.”

Nadat ze het eenvoudige door Waymon klaargemaakte maal opgegeten hadden gingen ze met koffie op de bank zitten.

“Fijn om zelf eens bediend te worden,” zei Billie tevreden.

“Heb je nog andere ambities behalve werken in het restaurant?”

“Natuurlijk,” antwoordde ze een beetje verbolgen. “Dacht je dat mijn ambities niet verder reiken dan de rest van mijn leven schnitzels met patat serveren?”

“Nee,” zei hij zwakjes en hij had het al gezegd voordat hij zich realiseerde dat zowel ‘ja’ als ‘nee’ foute antwoorden waren. Hij pretendeerde een schrijver te zijn dus hij behoorde te weten dat een vraag met een ontkenning ontkennend beantwoorden ook een bevestiging kon betekenen. Voordat hij het kon corrigeren was Billie al bovenop hem gesprongen. Figuurlijk.

“Dus je bent zo’n type dat meent dat meisjes slechts behoren te werken totdat ze de juiste man vinden, om dan te trouwen en kinderen te krijgen en de rest van hun leven te slijten als huisvrouw.”

“Dat bedoel ik helemaal niet. Ik ben niet een van je dorpsgenoten. Je trekt veel te snel conclusies en je trekt de verkeerde conclusies.”

“Sorry.”

“Ik ben het type dat zich afvraagt waarom een meisje als jij hier in een restaurant schnitzels met patat staat te serveren. Waarom dat meisje niet weggaat, naar een grote stad, de wijde wereld in, gaat studeren, gaat leven.”

“Misschien ben ik dat van plan maar moet ik eerst wat geld verdienen, een beginkapitaal bijeen sprokkelen. Misschien heb ik dat al gedaan. Misschien studeer ik op het moment dat ik geen schnitzels met patat serveer.”

“Wat studeer je dan misschien?”

“Ik zou theaterwetenschappen kunnen studeren. Of fysiotherapie.”

“Filosofie?”

“Daar verdien je geen droog brood mee.”

“En daarom ben je in een restaurant gaan werken.”

Ze herkende de erkenning en stak haar duim omhoog. Omdat ze whisky niet lekker vond dronk ze na de koffie thee. Iets anders had Waymon niet in huis.

“Laten we hopen dat degene die in het dorp naar je vroeg geen sluipschutter is, want zoals we hier zitten kunnen we vanaf de overkant van het meer zonder pardon uitgeschakeld worden.”

“Zal ik de rolluiken naar beneden doen?”

“Nee, dan is het huis helemaal een bunker. Maar vertel, wie is het?”

“Ik weet het echt niet. Misschien iemand van het makelaarskantoor die had vergeten te vertellen dat het huisje zich midden in jachtterrein bevindt  en dat ik moet oppassen. Waar ik dus al achter ben, vandaar het kogelvrije vest en de felgekleurde oliejas. Het lijkt me gepast om nu te vertellen dat ik geen roze heb besteld.”

“Waarom verbaast me dat niet?”

“Als kind had ik een roze broek. Die zat heel lekker en het model leek op een broek waarin ik Robin Gibb van The Bee Gees had gezien op tv. Totdat ik op een dag met een vriendje naar school liep en hij zei: ‘Waarom heb je weer die flikkerbroek aan?’ Ik wist niet wat dat betekende en mijn ouders wisten het ook niet maar die broek zat opeens niet meer zo lekker en ik trok hem niet meer aan. En sindsdien heb ik nooit meer roze gedragen.”

“Je wilt niet voor flikker aangezien worden?”

“Omdat ik het niet ben.”

“Dan maakt het toch niet uit wat je draagt?”

“Nee, maar ik vind roze een lelijke kleur.”

“Maar je wilt het mij laten aantrekken.”

“Alleen wanneer we het bos in gaan. Ter bescherming tegen kogels van jagers.”

“Als we morgen naar buiten gaan, draag ik het kogelvrije vest. Anders blijf ik binnen. Maar heb je echt geen idee wie die gozer is?”

“Ik heb met niemand problemen, bij niemand schulden, van niemand gestolen, over niemand kwaad gesproken. Niemand onrecht aangedaan.”

“Zo onschuldig als een lammetje.”

“Ik schrijf filmscenario’s. Ik zit aan een tafel met een pen en een vel papier.”

“Een ontevreden acteur misschien?”

“Ze krijgen meestal het uitgewerkte scenario te lezen voordat de casting begint.”

“Maar niet altijd.”

“Ik heb eens aan een tv-serie geschreven en moest toen van de producent een sleutelpersonage uit de serie schrijven. Ik heb hem dood laten gaan. Daar was hij niet blij mee, maar hij had een conflict met de producent en niet met mij.”

“Misschien projecteert hij het toch op jou.”

“Die acteur is in werkelijkheid ook inmiddels overleden.”

“Zijn vrouw, zijn moeder, zijn broer?”

“Dat zou wel erg ver gaan.”

“Iets in jouw familie?”

“Ik kom uit een heel gewone familie, zonder zwarte schapen, lijken in kasten of welk ander drama dan ook.”

“Heb je broers, zussen?”

“Nee, ik ben enig kind. Ik ben weliswaar van een eeneiige tweeling, maar mijn broertje is bij de geboorte gestorven. Verstrengeld geraakt in de navelstreng en zo gestikt.”

“Gekke ooms, nymfomane tantes, verslaafde neven, lustmoordende nichten?”

“Praat je nu over je eigen familie? Niets van dit alles. Een eigenaardige neef, die mij vroeger in alles nadeed, maar dat was toen we nog kinderen waren. Ik heb hem al tien jaar niet gezien. Volgens mijn moeder is hij trouwens nog steeds een zonderlinge gast.”

“We moeten die gozer identificeren om een risico-inschatting te kunnen maken.”

“Doen we dat niet nu? Door die rolluiken niet naar beneden te doen?” zei Waymon spottend.

“O ja, we leven nu op de rand van de vulkaan. Spannend,” riep Billie en Waymon wist niet of ze sarcastisch was of dit inderdaad als de opwindendste tijd van haar leven ervoer.

“Waarom ben je eigenlijk hier? In deze tijd van het jaar huren normaal alleen jagers dit huisje. Mannen die een lang weekend hier heel erg mannelijk gaan zitten doen.”

“Wat moet ik me daar bij voorstellen?”

“Overdag natuurlijk jagen in het bos, of soms vanuit bootjes op het meer, wanneer ze liever op eenden schieten. En ’s avonds zitten ze hier met zijn vieren of vijven en maken hun geweer schoon, spelen Warcraft of kijken porno.”

“Vier of vijf mannen die samen porno kijken? Dat lijkt me een ongemakkelijke aangelegenheid.”

“Ik weet dat van een vriendin. Want soms nemen ze een meisje van het dorp mee, dat ze dan om beurten helemaal uitwonen. De meisjes hier vervelen zich nogal en sommigen hebben heel veel honger. Na zo’n nacht kunnen ze er weer een tijdje tegen. Die vriendin vertelde me dat ze door een van hen werd opgepikt in het café en dat ze toen ze in dit huisje kwam ze drie andere mannen zag zitten die hun broek al uit hadden en zich voor een pornovideo zaten af te trekken.”

“Dat bedoelde ik met ongemakkelijk. Voor mij als hetero tenminste.”

“Beweer je dat het allemaal stiekem homo’s zijn?”

“Waarom zou je je anders willen bewijzen met dat machogedoe, zoals jagen en gang bangs?”

“Zo had ik het nog nooit bekeken.”

“Zat dat in je achterhoofd toen je met me mee ging?”

Billie begon te blozen en hakkelde: “Het is saai hier. Maar ik wist dat je een zielsverwant bent en geen jager en dat je hier alleen bent.”

Waymon lachte.

“Je hoeft je niet te verdedigen.”

“Ik voel me betrapt.”

“Wanneer wilde je je plan in werking stellen?”

Ze haalde haar schouders op.

“Ik vind het voorlopig nog te leuk om met je te praten.”

“Dus als we uitgepraat zijn kom je in actie?”

“Misschien. Je hebt trouwens nog steeds geen antwoord gegeven op mijn vraag.”

“O, dat had je in de gaten.”

“Je afleidingsmanoeuvre heeft niet gewerkt.”

“Het was eigenlijk niet eens een afleidingsmanoeuvre. Jij begon zelf over die machohomojagers. Of was dat een poging om mij op te geilen?”

“Zie je, je doet het alweer.”

“Nu doe jij het ook.”

Ze lachten allebei en toen werd het stil. Waymon nam een slok whisky en pakte de sigaret aan die Billie hem presenteerde. Ze rookten zwijgend van de sigaret totdat Billie terwijl ze de peuk in de asbak uitdrukte zei: “Jammer dat je geen wijn hebt.”

“Heb je al in de keukenkastjes gekeken? Misschien heeft een vorige huurder een fles achtergelaten.”

“Natuurlijk, machohomojagers drinken ongetwijfeld zoete Duitse witte wijn.”

“Eerder dat dan een subtiele bourgogne.”

Ze ging naar de keuken, opende wat kasten en laden en kwam even later terug met in haar hand een nog bijna volle fles Safari.

“Dat is logisch,” zei hij en ze beaamde dat met: “Dat we daar niet aan gedacht hebben.”

Ze zette de fles en een limonadeglas op het tafeltje en ging weer de keuken in, om deze keer terug te komen met een kan water.

“Ik wil dat ook wel proberen,” zei Waymon en reikte haar het lege whiskyglas aan.

“Het is zoet spul. Passievrucht.”

“Passievrucht, natuurlijk. We zijn terug bij ons thema.”

Ze gaf het voor de helft gevulde glas aan Waymon en mixte het met een scheutje water. Toen ze ook voor zichzelf ingeschonken had, waarbij ze wat minder zuinig met het water was dan bij Waymon, proostten ze.

“Eerst jouw verhaal.”

“Dat is heel simpel: ik ben hier gekomen om in alle rust aan een filmscenario te schrijven.”

“Dat met die rust wil blijkbaar niet echt lukken.”

“Dat moge dan wel zo zijn, maar ik heb wel een goed begin gemaakt.”

“Een goed begin is het halve werk.”

“Niet echt. Het begin en het einde zijn nooit het probleem. Dat ligt in het midden: de continuïteit bewaren, de spanning erin houden en interessante verwikkelingen uitwerken. Doorgaan, ook als de in het begin uitgezette lijnen dreigen dood te lopen en nieuwe impulsen nodig hebben. En juist dan kunnen onverwachte gebeurtenissen het verhaal een richting geven die je uit jezelf nooit had kunnen verzinnen.”

“Dus ik ben medeverantwoordelijk voor wat uiteindelijk een film gaat worden? Ik voel me gevleid.”

“Ho ho, loop niet te hard van stapel. Tot nu toe speel jij er geen enkele rol in.”

Ze keek niet teleurgesteld, eerder vastberaden, alsof ze een plan klaar had om dat te veranderen.

“Waar gaat het verhaal over? Is het een komedie, een thriller, romantisch?”

“Ik ga me nog niet vastpinnen op een genre. Als ik nu iets zeg plak ik dat misschien onbewust op het verhaal en word ik zo een kant uitgestuurd die ik niet wil, maar het was mijn oorspronkelijke intentie een existentialistisch sociaal drama te schrijven.”

“Huh?”

“Denk aan de films van de gebroeders Dardenne.”

“Ken ik niet.”

“Ga je nooit naar de film?”

“Jawel.”

“Zie je alleen Amerikaanse blockbusters of ook wel eens een Europese film, of een Aziatische?”

“Meestal Amerikaanse, ja, maar sinds ik studeer ga ik soms naar zo’n filmhuis waar ze films draaien zonder allemaal die Hollywoodsterren. Ik heb daar eens een film gezien over een opgroeiende jongen. Hij werd twaalf jaar gevolgd en ze hebben ook twaalf jaar over die film gedaan. Het was geen docu, maar je zag de jongen bij elke scène ouder worden. En de ouders trouwens ook.”

“Boyhood heet die film. Van Richard Linklater. Dat is een goed voorbeeld van het soort films waar ik op doel, al is ie wel Amerikaans en worden de ouders gespeeld door Hollywood-acteurs. Min of meer.”

“Laten we morgen naar de film gaan. Een goede film. Eentje van jouw categorie. Weet jij wat er nu draait?”

“Morgen? Moet je niet werken?”

“Ik neem morgenvroeg ontslag.”

“Zou je dat wel doen?”

“Vanaf nu wil ik leven alsof elke dag mijn laatste is en op mijn laatste dag wil ik geen reerug met aardappelkroketjes en doppertjes uit de diepvries serveren aan Van Nelle Dirk.”

“Wie is Van Nelle Dirk?”

“De Dirk die elke woensdag komt en zware Van Nelle rookt, in tegenstelling tot de Dirk die op zaterdag komt en Pall Mall rookt.”

Billie nam de fles Safari van de tafel en schonk voor allebei in. Het water liet ze achterwege.

“Hij wordt ook wel eens Reerug Dirk genoemd. Maar omdat Pall Mall Dirk elke keer iets anders eet, feitelijk de menukaart systematisch afgaat, kunnen we hem niet naar een gerecht noemen.”

“Zou ik, als ik hier zou blijven, ook een bijnaam krijgen?”

“Er woont hier geen andere Waymon, in tegenstelling tot de acht Dirks, dus er is geen reden toe. Maar mijn baas, D.D. ofwel Dikke Dirk, zou je snel een nieuwe naam geven omdat hij jouw echte naam niet zou kunnen onthouden. Ik gok op Stads Mietje.”

“Mietje?”

“Echte mannen eten vlees.”

“En hij is een echte man, een jager.”

“Hij heeft vroeger veel gejaagd, maar dat kan hij nu fysiek niet meer aan. De jagers die hier in dit huisje komen heeft hij trouwens door. Reden te meer om jou Mietje te noemen.”

“Hoe heten de andere Dirks?”

“Dirk.”

Ze lachte om haar eigen grapje, maar toen Waymon er niet op bleek te reageren ging ze verder: “Je hebt Groene Dirk, hij is tuinder en levert de boerenkool aan het restaurant, en dan zijn er nog Dirk Junior…”

“… En Dirk Senior.”

“Dat zou je denken, ja. Maar Dirk Senior wordt gek genoeg Wilhelm genoemd, vanwege zijn negentiende-eeuwse snor. Verder heb je nog Schilder Dirk en Strobaal Dirk. Hij is volgens zijn moeder verwekt op een strobaal, vandaar.”

“Dus er zijn acht Dirks?”

“Negen. Maar die wordt gewoon Dirk genoemd.”

“Hij is dus de oorspronkelijke Dirk.”

“Nee, dat is Dirk Junior. Of eigenlijk zijn vader, maar die is al lang dood. Ik weet niet of hij een bijnaam had. Als ze het over hem hebben zeggen ze altijd ‘De Ouwe’.”

“Is Dirk Senior niet de vader van Dirk Junior?”

“Het zijn neven. Senior is twee dagen ouder, dus ze kregen die toevoeging toen ze nog in de wieg lagen.”

Tijdens de Dirk-uiteenzetting waren vier meer Safari’s ingeschonken en opgedronken.

Waymon zag aan Billies blik dat ze meende dat er nu wel genoeg gepraat was, voorlopig tenminste, en dat het tijd werd voor wat vleselijke activiteit. Benieuwd naar hoe een dorps meisje met stadse allures het wilde gaan aanpakken besloot hij passief af te wachten en aan haar het initiatief te laten. Hij beschouwde wat op het punt stond te gebeuren eerder als een antropologisch onderzoek dan als een avontuurtje vol passie. Natuurlijk, ze was aardig, ze was intelligent, ze was mooi ondanks het stro-achtig haar met bijpassende kleur en de grote donkerbruine moedervlek rechts in haar hals net boven het sleutelbeen, zag er met kleren aan al opwindend uit hoewel haar benen net iets te kort waren en ze haar uitdagend brede heupen net iets te ver naar achteren kantelde wanneer ze rechtop stond waardoor haar borsten groter leken wat misschien precies haar bedoeling was, en ze straalde een en al onderkoelde bereidwilligheid uit, maar hij was bang. Bang dat ze zijn project in de war zou sturen en hij niet meer aan schrijven zou toekomen omdat ze al zijn aandacht opeiste; bang dat het sprankje inspiratie dat hij een dag eerder met het schrijven van de eerste scènes had opgedaan zou uitdoven omdat hij zijn aandacht enkel nog op haar zou richten; bang dat ze zich zo diep in zijn belevingswereld zou nestelen dat er geen plek zou overblijven voor hem; bang zichzelf zo bloot te geven dat ze degene die het op hem voorzien had zou ontmoeten door een hoekje van het labyrint van zijn bewustzijn dat hij zelf zorgvuldig meed om te gaan waardoor een lawine aan onverwerkte ervaringen, indrukken, gedachtes op hem af zou komen, hem zou overweldigen, hem zou begraven. Ze zou hem begraven met haar aandacht en genegenheid en liefde en seks.

Het buitenlicht redde hem. De sensor had blijkbaar beweging gedetecteerd en de lamp sprong aan. Waymon reikte ogenblikkelijk naar de schakelaar van de tafellamp naast de bank en maakte het licht binnen uit. Billie kroop tegen hem aan en maakte zich zo klein mogelijk. Beiden keken aandachtig naar buiten. Toen ze na een paar minuten niets hadden zien bewegen stonden ze op. Waymon liep naar het raam, Billie wist zich beschermd door zijn rug. Hij tuurde en tuurde maar zag niets. Toen hij zich uiteindelijk omdraaide botste hij tegen Billie aan, wat zich meteen ontwikkelde tot een omhelzing. Een troostende omhelzing wat hem betrof, zeggende: “Niemand. Het zal wel een kat op zoek naar een warme plek zijn geweest.” Een erotische omhelzing wat haar betrof, antwoordend: “Toch ben ik bang. Houd me vast. Blijf me vasthouden.”

Ze verborg eerst haar hoofd tussen zijn borst en oksel, richtte het vervolgens omhoog; als hij zijn hoofd naar beneden deed zouden hun lippen elkaar automatisch aanraken. Hij duwde haar echter zachtjes van zich af en liet haar los; liep naar de verandadeur, opende die en zette een paar stappen de vrieskou is. Het sneeuwde licht. Hij keek om zich heen, zocht naar sporen in de sneeuw. Hij zag niets wat hem verontrustte en ging weer naar binnen. Billie wist dat het moment voorbij was en probeerde daarom een nieuw moment te forceren. De buitenwereld moest verdwijnen.

“Laten we ook deze rolluiken naar beneden doen,” zei ze en liet met opzet haar stem bibberig klinken.

“Heb je het koud gekregen door de open deur?” legde Waymon haar haperende spraak verkeerd uit.

“Laten we deze rolluiken ook naar beneden doen,” zei ze opnieuw.

“Dan voel ik me zo opgesloten.”

“Dat is precies wat ik wil,” dacht ze maar ze zei: “Als er iemand buiten is die ons kwaad wil doen, ziet hij ons hier onbeschermd zitten. Dan is het prijsschieten.”

Het licht buiten ging uit. Ze keken een grote zwarte leegte in.

“De nachten hier zijn angstaanjagend donker,” zei Billie.

“Als je goed kijkt zie je sterren. En daar, dat is Venus. Straks komt de maan ook nog, in zijn laatste kwartier.”

Het ging haar irriteren dat hij haar hints consequent niet oppikte. Was hij zo slecht in het interpreteren van iemand anders’ onderliggende bedoelingen of deed hij opzettelijk een beetje onnozel?

Ze gingen weer op de bank zitten, nu in het donker, en Billie nestelde zich weer tegen Waymon aan. Hij legde zijn arm om haar heen en streelde afwezig haar haren. Ze dronken zwijgend Safari totdat ze misselijk waren van de zoete likeur.

“Je kunt in mijn slaapkamer,” zei hij tenslotte. “Als je de deur afsluit heb je je extra barricade. Ik neem de bank en houd een oogje in het zeil.”

Billie droop af maar sloot de deur niet, een klein beetje hoop dat hij ergens midden in de nacht op andere gedachtes kwam koesterend. Waymon was zich ervan bewust en hij moest glimlachen, maar hoewel hij wel degelijk de behoefte voelde zich tegen een warm mooi geil meisjeslichaam aan te vleien was hij niet van plan eraan toe te geven.

Omdat hij nog geen slaap had ging hij aan het bureau zitten en las op zijn laptop wat hij tot dan toe geschreven had. Hij herstelde enkele over het hoofd geziene spelfouten, gaf het document de werktitel Déborah François en klapte de laptop dicht. Hij pakte pen en papier en wilde verder gaan met schrijven.

Na lange afwezigheid kwam de man terug. Zijn dochters herkenden hem niet en voelden zich, ondanks alle eerdere pogingen van hun moeder hen enthousiast te maken voor de hereniging met hun vader en het doen voorkomen dat dit de feestelijkste dag in het nog prille leven van de meisjes was, niet op hun gemak bij deze blonde jongensachtige man die geen idee had hoe om te gaan met kinderen, laat staan met zijn eigen vlees en bloed. De man herkende de meisjes niet eens toen ze hem terwijl hij uit de taxi stapte tegemoet renden, daarbij aangespoord door de zich vrolijk voordoende maar in werkelijkheid bloednerveuze moeder, en dacht eerst dat het willekeurige buurtkinderen waren die als puppy’s op elke stoppende taxi afrenden, maar hij kon zich herpakken toen hij in de deuropening de vrouw zag staan die hem door de ellendige jaren achter de tralies had gesleept. Niet zozeer door haar brieven en sporadische bezoekjes maar vooral door de beelden van en herinneringen aan haar die als een non-stop loop door zijn brein geraasd hadden terwijl hij in zijn cel op bed naar het plafond lag te staren; maar ook de vrouw die hem juist in de gevangenis had doen belanden. Was het immers niet haar onverzadigbare…

Wacht even…

Waymon wist niet hoe het beeld van het onschuldige, pure Sonia-personage uit L’Enfant en het liefdevolle, pragmatische, gevoelige, zichzelf beschermende Dalia-personage uit My Queen Karo of zelfs het koude, gestoorde, op wraak beluste Mélanie-personage uit La Tourneuse De Pages te verenigen met het wellustige personage dat hij nu aan het creëren was. Ze kon natuurlijk door zijn veroordeling, of door de misdaad die had geleid tot de veroordeling, mentaal gebroken zijn. Ze kon zelfs door zijn connecties gedwongen zijn het leven te leiden dat ze nu leidde. Maar ze kon nooit de oorzaak van zijn gevangenisstraf zijn, dus hij kon de ingezette weg niet voortzetten. Tenzij, ja, tenzij hij de relatie met de Déborah François-rollen doorbrak. Tenzij hij geen officieus vervolg schreef op L’Enfant. Het einde van de film gaf er tenslotte weinig ruimte voor.

Maar als hij zijn film liet aansluiten op die slotscène? Dat zij na deze hereniging, deze emotionele spijt- en liefdesverklaring aan het mica tafeltje van die kille gevangenisruimte, de gevangenis verliet en hij zich realiseerde dat ze het niet zou redden als ze zich aan hem bleef vastklampen en niet hem zou loslaten en verder zou gaan met het leven en een nieuwe man zou ontmoeten, eentje die beter voor haar zorgde en zich verantwoordelijker gedroeg, dat hij daarom uit liefde voor haar, UIT LIEFDE VOOR HAAR, zijn vrienden buiten, kleine schnabbelaars als hij, maar gewetenlozer en dommer, jongens die zij moest kennen wilde het plan werken, zou opdragen haar, terwijl ze duidelijk maakten dat ze uit zijn naam handelden, in opdracht van hem, genadeloos te verkrachten. Dan zou ze hem kunnen loslaten en doorgaan met de rest van haar leven, met hun kinderen (de zoon Jimmy uit L’Enfant had Waymon vervangen door twee vooralsnog naamloze meisjes), zo was zijn redenering.

In de wrede realiteit zou het haar niet bevrijden maar breken, haar onschuld, haar moraal, haar liefde, haar eigenwaarde, de zin van haar leven. De instinctieve liefde voor haar kinderen bleef, de moedereigen drang voor hen te zorgen was het laatste bastion van beschaving dat niet aangetast, vernietigd was door de brute daad waar de man die nu voor haar stond en niet wist wat hij met de kleine meisjes aanmoest verantwoordelijk voor was.

Bleef over de reden van zijn jarenlange opsluiting. Die kon dus niet zijn oorsprong hebben in haar wellust, want die had bij haar ten enenmale ontbroken. Die reden was op dit moment echter niet belangrijk, die kon hij later verzinnen. Wel voelde hij de behoefte meer films met Déborah François te zien, recentere films dan die hij kende, films die hem een vollediger beeld van haar zouden presenteren. Van Unmade Beds kon hij zich alleen de continuïteitsfout met de nagellak herinneren. Billie had gezegd met hem naar de film te willen. Hij zou morgen in de bibliotheek op internet kunnen kijken of er nu ergens een film met haar draaide. Maakte niet uit waar in het land, ze hadden de hele dag om er te komen.

Hij had geluk. De biopic Cézanne Et Moi was juist in première gegaan. De film ging over de vriendschap tussen de schilder Paul Cézanne en de schrijver Émile Zola en zij speelde Cézannes vrouw Hortense, die volgens de schilder alleen warm liep voor Zwitserland en limonade. De zuinige recensies die hij las terwijl Billie alvast een boek met reproducties van Cézannes schilderijen doorbladerde deden hem twijfelen. Hij wilde Billie niet opnieuw teleurstellen en dat was precies wat volgens hem zou gaan gebeuren gezien haar enthousiasme die ochtend tijdens het ontbijt over zijn voorstel waar dan ook in het land naar de film te gaan, niet vanwege de film, vanwege welke film dan ook, maar omdat ze veel tijd samen gingen doorbrengen, tijd die haar de gelegenheid gaf hem alsnog voor haar charmes te laten vallen. Het feit dat hij deze dag met haar wilde doorbrengen en zich nu niet zo snel mogelijk uit de voeten maakte gaf haar voldoende vertrouwen dat hij voor haar te winnen was. Ze had wel gezien hoe zijn blikken telkens afdwaalden naar haar intieme zone toen ze ’s nachts uit bed was gekomen zogenaamd om te plassen maar in werkelijkheid om hem haar lichaam in al zijn glorie te presenteren in haar witte shirtje dat haar borsten en tepels nauwelijks in bedwang hield en dat net kort genoeg was om te onthullen dat ze geen slipje droeg. Ze had niet voor niets na hun eerste ontmoeting meteen toen ze thuis kwam haar verwaarloosde dichtgegroeide zaligheid tot aanvaardbare lengte getrimd. Weliswaar had hij hoegenaamd haar welgevalligheden genegeerd en geen actie ondernomen maar ze zag hem stiekem kijken en ze zag zijn broek tot leven komen. En toen ze zich van hem wegdraaide om terug naar bed te gaan trok ze ongemerkt het shirtje iets omhoog en ze voelde zijn ogen bijna in brand vliegen bij het aanzien van haar uitermate fraai geboetseerde achterwerk. Ze wist het, ze had een kont die mannen onmogelijk onberoerd liet. Ze beroerde zichzelf en was er zeker van dat hij zichzelf beroerde terwijl hij nadat ze opzettelijk de slaapkamerdeur een stukje open had gelaten door de kier naar haar keek.

De volgende ochtend deed ze alsof niets gebeurd was maar ze had de indruk dat hij terwijl hij dacht dat ze niet oplette probeerde onder haar shirt te kijken hoewel ze nu wel een slipje droeg, een weliswaar degelijke witte katoenen onderbroek maar ze wist dat veel mannen dat juist een heel erotisch kledingstuk vonden had ze ontdekt toen ze eens per ongeluk op een Japanse schoolmeisjes-fetisjsite belandde, en ze wist zeker dat zijn ogen geregeld afdwaalden, zelfs afdaalden, naar de pront door het katoen prikkende tepels. Hij deed eveneens alsof niets gebeurd was en trachtte zorgvuldig geen notie te nemen van haar zijns inziens bewust gekozen prikkelende kledij, of liever gezegd het nagenoeg ontbreken ervan. Hij plakte als het ware het beeld van een rimpelige bejaarde met gebruikte theezakjes als borsten en een zich achter in lagen gedrapeerde onderbuikhuid verschuilende uitgedroogde kut over haar heen. Dankzij deze maatregel bleef het op wat nazeurende jeuk na rustig in zijn afgelopen nacht tot het uiterste getergde kruis.

Toen ze de bibliotheek verlieten ging Billie naar het restaurant om haar baan op te zeggen; Waymon wachtte buiten in de auto. Hij keek haar na terwijl ze de straat over stak en de deur van het restaurant opende en naar binnen ging en voelde zich plotseling alleen. Normaal zou hij zich in deze situatie helemaal op zijn gemak voelen en zou hij zich koesteren in de aandacht en het gezelschap van een prachtige vrouw; hij zou intens tevreden achterover leunen en vinden dat hij het goed getroffen had; hij zou indommelen en een diashow met de hoogtepunten van zijn samenzijn met deze prachtige vrouw traag en meeslepend aan zich voorbij laten komen. En hij wist dat hij al deze gevoelens nu daadwerkelijk had, alleen kon hij er niet bij. Hij kwam niet voorbij de vanuit het niets opduikende duistere mist die hem binnen enkele seconden omsingelde. Hij werd er bang van en zette in een poging erdoorheen te breken de autoradio aan. Maar omdat op dat moment Unstern, Sinistre – Disastro van Liszt klonk bood de radio hem allerminst een uitweg, hoe mooi hij het stuk ook vond. Toen dat gevolgd werd door Sunt Lacrymae Rerum zette hij de radio weer uit. Hij had geen tijd om een zender te zoeken die Chirpy Chirpy Cheep Cheep liet horen. Hij stapte uit de auto en ademde diep de heldere vrieslucht in maar ook dat hielp niet. Gelukkig kwam op dat moment Billie naar buiten waardoor de kwaadaardige wolk die hem omringde enigszins oploste. Hij was zo blij haar te zien dat hij niet zag hoe somber zij keek.

Hij omhelsde haar en kuste haar midden op straat en juist toen hij wilde uitroepen dat hij van haar hield, daar, tussen al de winkelende dorpsbewoners die hem toch al argwanend bekeken omdat hij geen vlees at, bijna door buurman de jager doodgeschoten was en naar wie een nog vreemder figuur navraag deed, maar die Billie die zij Bessie noemden een warm hart toedroegen omdat zij de schoonste en slimste van het dorp was en op wie ze trots waren ondanks haar stadse grillen, toen zei zij: “Ik kan niet met je mee.”

Even viel de wereld om hem heen stil, de juist passerende Dirk Junior bevroor in zijn looppas, het rechterbeen opgeheven, de vrouw die van voorbarige schrik het doosje eieren liet vallen zag de eieren halverwege haar machteloze hand en de stoep in het luchtledige hangen en de overvliegende krijsende meeuw bevroor in de lucht als een mobiel in een kinderkamer die aan touwtjes vastgebonden boven de wieg hing zonder blazende adem in de buurt om hem in beweging te zetten, en toen stortte de wereld in. Dirk Junior struikelde over een loszittende stoeptegel, de eieren raakten de grond en braken, de meeuw mikte zijn witte stront kletterend op de voorruit van Waymons auto. De wolk sloot zich dreigend om hem heen.

“Waarom niet?” stamelde hij en hield haar in een poging te voorkomen dat de lugubere mist een wig tussen hen dreef tegen zich aan geklemd.

“Mijn vader was toevallig binnen. Hij zei dat als ik met je meeging hij niet meer voor mijn studie zou betalen en dat hij mijn woning van me zou afpakken,” snikte ze.

“Ik kan je helpen,” troostte hij. “Ik kan je studie betalen en ik kan voor woonruimte zorgen.”

“Wat?”

Ze duwde hem van zich af.

“Vannacht bood ik me open en bloot aan, letterlijk. Ik lag er voor het grijpen, maar je deed niks. En nu wil je zo ongeveer met me trouwen, of, wat een nog engere gedachte is, de rol van mijn vader overnemen.”

Ze rende weg.

Hij riep haar na: “Pas net in de auto realiseerde ik me dat ik verliefd op je ben!”

Maar het was te laat voor haar, ze kon niet stoppen met rennen, zelfs niet als ze gewild had. Al haar energie zat in haar spieren, in haar benen, in haar voortbewegen en ze had niets over om een heldere afweging te kunnen maken. Ze rende en rende en rende. Waymon keek haar na en voelde zich plots opmerkelijk helder; de frisse lucht deed hem blijkbaar toch goed. Bang om weer opgesloten te worden in een cocon van negativiteit liet hij de auto staan en begon te lopen in dezelfde richting als die waarin Billie was gegaan. Hij zou haar uiteindelijk wel inhalen, ook zonder het zelf op een rennen te zetten. Hij was ervan overtuigd dat ze op weg was naar zijn huisje.

Na twee uur doorlopen kwam hij aan bij het huisje en moest tot zijn teleurstelling constateren dat er geen spoor van Billie te bekennen was. Wel een ander spoor, enkele schoenmaten te groot voor haar. Ze verschenen ogenschijnlijk uit het niets, liepen rond het huisje en verdwenen het bos in. Het zal de jager wel zijn geweest. Waymon ging naar binnen, zette Coltrane op en nestelde zich met een glas whisky en een sigaar in de stoel met uitzicht op het gestaag dichtvriezende meer. De lange versie van Spiritual verdreef al het gevaar in zijn geest. John Coltrane en Eric Dolphy als exorcisten. Bevrijd stond hij toen de cd was afgelopen op en kookte een simpele maaltijd voor twee personen. Ze zou zo wel arriveren.

​

 

​

 

​